Pump Up the Volume

Ο πρώτος blogger του πλανήτη

You see, there's nothing to do anymore. Everything decent's been done. 

All the great themes have been used up. Turned into theme parks. 

So I don't really find it exactly cheerful to be living in the middle of a totally, like, exhausted decade where there's nothing to look forward to and no one to look up to - Mark Hunter

Το παραπάνω μήνυμα του πρωταγωνιστή και ο τρόπος που το διαδίδει στους συνομηλίκους του, χρησιμοποιώντας τον "ελεύθερο αέρα" για τη μετάδοσή του, εκφράζουν συνοπτικά το νόημα της ταινίας και τους πόθους και αγωνίες της γενιάς του. Το Pump Up the Volume δεν πρόκειται ούτε για αριστούργημα ούτε για ταινία-σταθμό στις νεανικές ταινίες, ωστόσο αποτελεί ένα πολύ όμορφο και must see κατά τη γνώμη μου φιλμάκι το οποίο την εποχή που βγήκε, δηλαδή το 1990, κατάφερε να μιλήσει έστω και μέσω της χολιγουντιανής μεθόδου για όσα προβλημάτιζαν την τότε νεολαία της περιβόητης γενιάς Χ.

Το στόρι με λίγα λόγια επικεντρώνεται στον Mark Hunter (Christian Slater) μαθητή λυκείου o οποίος έχοντας πρόσφατα μετακομίσει σε ένα ήσυχο αμερικάνικο προάστιο, και όντας από την φύση του κλειστός και ακοινώνητος, χρησιμοποιεί έναν ραδιοφωνικό πομπό των γονιών του για να εκφράσει όλους τους φόβους, τις ανησυχίες και τα απωθημένα του κρατώντας παράλληλα την ανωνυμία του πίσω από το nickname Hard Harry (καυλωμένος Χάρυ σε ελεύθερη μετάφραση). Σας θυμίζει κάτι? Ο Mark λοιπόν καταφέρνει να μεταδώσει μέσω του πειρατικού σταθμού του όλη την επανάσταση που κρύβει μέσα του με αποτέλεσμα την σταδιακή αποδοχή των λεγόμενων του από τους συνομηλίκους του και την υιοθέτηση της περσόνας του Hard Harry σαν σύμβολο ανυπακοής και επανάστασης. Έτσι σιγά σιγά οι εξαγριωμένοι έφηβοι της περιοχής έρχονται σε σύγκρουση με τους γονείς τους, τον τρόπο ζωής τους και το σχολείο τους του οποίου η διευθύντρια, κλασσική bitch, επιβάλλει πειθαρχία και αυστηρότητα για τους δικούς της διεφθαρμένους λόγους.

Δυστυχώς τα κουρέματα της εποχής δεν σε αφήνουν να πάρεις στα σοβαρά την ταινία

Αυτό που κάνει εντύπωση στην ταινία δεν είναι η υπόθεση της νεανικής επανάστασης απέναντι στο σύστημα, πλοκή χιλιοπαιγμένη στο σινεμά, αλλά ο τόπος και ο χρόνος που συμβαίνει. Διότι ζώντας στην Ελλάδα του μνημονίου εν έτη 2012 σκέφτεσαι τι σκατά λόγους είχαν τα αμερικανάκια στα πλούσια 90s να αφήσουν το nintendo και να φωνάξουν κατά του κατεστημένου. Όμως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Allan Moyle έχει διαφορετική άποψη και βάζοντας στο στόμα του πρωταγωνιστή του λόγια όπως το κομμάτι στην αρχή της σελίδας σου δίνει να καταλάβεις ότι πάντα θα υπάρχει η επανάσταση στην καρδιά των νέων ενάντια στο "παλιό", το καθημερινό και το κοινωνικά αποδεκτό status quo είτε αυτό είναι ένα μνημόνιο, μια δικτατορία ή ένα αυστηρό λύκειο σε μια ήσυχη περιοχή της Αμερικής. 

Η διευθύντρια θυμίζει μια συγκεκριμένη Γερμανίδα πολιτικό

Φυσικά το ύφος της ταινίας δεν έχει καμιά σχέση με το παραπάνω κείμενο-παραλήρημα που έγραψα! Οι πρωταγωνιστές της ταινίας δεν αναλύουν Μαρξ και οι διάλογοι δεν θυμίζουν συνέλευση της ΚΝΕ. Μια απλή αμερικάνικη ταινία είναι με έξυπνο σενάριο, δομή και χαρακτήρες. O Mark Hunter ως Hard Harry μετατρέπετε σε αυτό ακριβώς που μισούν οι γονείς του και η κοινωνία δηλαδή έναν κάφρο που βρίζει συνεχώς, τραβάει μαλακία on air, μιλάει ευθέως και λέει τα πράματα με το όνομά τους. Ξεκαθαρίζει ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι έχουν να κάνουν με την πίεση που τους ασκείται από τους ενήλικες να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους για να μπουν στην κοινωνία όσο πιο πετυχημένοι γίνεται, παραβλέποντας τις πραγματικές επιθυμίες της ηλικίας τους δηλαδή απλά να έχουν μια γκόμενα και να είναι αποδεκτοί από τους άλλους.

"ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ!"

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Ε, ο πρωταγωνιστής Mark Hunter ή μάλλον Hard Harry
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Η μόδα της εποχής...
• Το soundtrack με τα τραγούδια που παίζει ο Hard Harry είναι must
• Όχι το τέλος δεν είναι το κλασσικό αμερικάνικο οικογενειακό φλωρο-happy-end της εποχής
• Cameo από τα βυζιά της Samantha Mathis 

Conclusion
Talk Hard!

Prometheus

"Και εδώ βλέπουμε την πτέρυγα H R Giger"

Δεύτερη σερί Ridley Scott ταινία, μιας και βγαίνει το DVD αυτές τις μέρες, και σε αντίθεση με την προηγούμενη εδώ η λέξη που την χαρακτηρίζει καλύτερα είναι "Fail". Δυστυχώς και παρά το όλο hype που δημιουργήθηκε με την επιστροφή του Scott στο franchise του Alien και του sci-fi genre το αποτέλεσμα είναι μια οπτικά εντυπωσιακή ταινία η οποία θέτει ελκυστικά και "βαριά" ερωτήματα στο πρώτο μέρος της και κάνει ότι μπορεί στο δεύτερο για να γκρεμίσει το όποιο ενδιαφέρον έχτισε στο μυαλό του θεατή. Σας θυμίζει ίσως μια κάποια συγκεκριμένη σειρά? Θα φτάσουμε και εκεί!

Η ιστορία τοποθετείται το 2089, αρκετά χρόνια πριν τα γεγονότα του πρώτου Alien, και ασχολείται με την αναζήτηση της προέλευσης του ανθρώπου από μια ομάδα επιστημόνων ακολουθώντας στοιχεία που τους μεταφέρουν από τις σπηλιές τις Σκωτίας σε μακρινό κόσμο έτη φωτός μακριά. Πιο συγκεκριμένα, οι επιστήμονες Elizabeth Shaw (Noomi Rapace χωρίς μοικάνα) και Charlie Holloway (Logan Marshall-Green) ανακαλύπτουν σε σπηλιά της Σκωτίας ένα προϊστορικό σύμβολο το οποίο έχει ανακαλυφθεί και σε πολλά άλλα μέρη της Γης και δείχνει την τοποθεσία ενός μακρινού πλανητικού συστήματος το οποίο προφανώς υποδεικνύουν οι εξωγήινοι προπάτορες μας για να κάνουμε καμιά επίσκεψη όποτε μπορούμε. Έτσι οι δύο επιστήμονες ηγούνται μιας ερευνητικής ομάδας η οποία ταξιδεύει στο σκάφος Prometheus με προορισμό το μέρος που υποδεικνύει  αυτό το σύμβολο.  Ανάμεσα στο πλήρωμα είναι το ανδροειδές David (Michael Fassbender), το οποίο θυμίζει 5χρονο παιδάκι στη συμπεριφορά και η Charlize Theron σε ρόλο σκύλας (έχει όνομα αλλά μου διαφεύγει). Σκοπός της αποστολής είναι να δώσει απαντήσεις στο ποιος έφτιαξε τον άνθρωπο, για ποιο λόγο το έκανε και τι κάπνιζε εκείνη την στιγμή.

Κρίνοντας από τον τυπά, σίγουρα κάτι βαρύ

Η ταινία μου έσπασε τα νεύρα όσο λίγες. Όσο και εάν φαίνεται η ανωτερότητά της στο γραφικό κομμάτι στα υπόλοιπα το ένα fail διαδέχεται το άλλο. Η πλοκή μπερδεύει, ειδικά μπρος το τέλος, οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες (και ηλίθιοι), οι διάλογοι δεν βοηθούν ιδιαίτερα, ο ρυθμός είναι χαώδης στο δεύτερο μισό και τα περισσότερα ερωτήματα μένουν αναπάντητα. Η ανάπτυξη χαρακτήρων ειδικά είναι τόσο για τον πούτσο που στο τέλος δεν σε νοιάζει όποιος και να πεθάνει κυρίως γιατί τους περισσότερους τους ξέρεις μόνο από την φάτσα. Ωστόσο είναι δύσκολο να υποστηρίξω τα παραπάνω χωρίς να αναφερθώ σε συγκεκριμένα κομμάτια της ταινίας. Έτσι σαν καλός scientist και εγώ θα κάτσω να τεκμηριώσω την άποψή μου αναλύοντας 4 ενδεικτικές σκηνές που μου κάτσανε στο λαιμό στη διάρκεια της ταινίας, κάτι το οποίο όμως θα δώσει αρκετές κρίσιμες λεπτομέρειες της υπόθεσης. Δηλαδή με λίγα λόγια...

                                 SNAPE-KILLS-DUMBLODORE ALERT!

Σκηνή 1

Παρατήρηση 

Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε έναν από τους εξωγήινους προπάτορες μας να ετοιμάζεται να βουτήξει στη θάλασσα. Εμφανισιακά φέρνει πολύ στο trademark της Michelin. Είναι ψηλός, τούμπανο, καραφλός και κάτασπρος.

Συμπέρασμα: Οι πρόγονοί μας ήταν χρυσαυγήτες

Παρατήρηση 

Ο τούμπανος προπάτορας λοιπόν πίνει ένα μαύρο υγρό που μοιάζει με σαμπούκα και βουτάει στη θάλασσα ενώ ταυτόχρονα το σώμα του διαλύεται. Αυτό ξεκινάει την διαδικασία της δημιουργίας ζωής στη Γη. Αυτή η σκηνή εγείρει τα ερωτήματα τι ήταν αυτό το υγρό, γιατί αντέδρασε έτσι και γιατί το ήπιε ο τυπάς. Απαντώνται ποτέ αυτά τα ερωτήματα? Nope. 

Συμπέρασμα: Οι πρόγονοί μας δεν ξέρανε να πιούνε

"Άλλο ένα *χικ* ποτηράκι"

Σκηνή 2

Παρατήρηση 

Το Prometheus φτάνει επιτέλους στον πλανήτη στον οποίο ταξίδευε και μετά από ψάξιμο τουλάχιστον 2 λεπτών οι επιστήμονες ανακαλύπτουν μια εξωγήινη εγκατάσταση. Αυτό θα πει τύχη! Έτσι μια ομάδα ξεκινάει την εξερεύνηση με επικεφαλής τους δύο πρωταγωνιστές. Μέσα στο κτίσμα ο Holloway ανακαλύπτει ότι ο αέρας αναπνέετε κανονικά και έτσι με ενθουσιασμό βγάζει το κράνος του παροτρύνοντας και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.

Συμπέρασμα: Τη γιαγιά μου άμα έστελνα εκεί η οποία έχει ελάχιστη αντίληψη της τεχνολογίας και της βιολογίας και πάλι θα μου λέγε "Αγοράκ' μ μην βγάζεις το κράνος, θα αρρωστήσεις". Το ότι οι σεναριογράφοι θέλουν να πιστέψουμε ότι ένας επιστήμονας θα έβγαζε το κράνος του σε έναν ξένο τόπο με ξένες μορφές ζωής και προφανώς άγνωστες ασθένειες αυτό δείχνει πόσο σοβαρά παίρνουν το κοινό τους και αποτελεί μια πρώτη γεύση του τι έχει να ακολουθήσει...

Παρατήρηση

Λίγο μετά και αφού βρήκανε τα απομεινάρια των εξωγήινων προγόνων μας, ο γεωλόγος της παρέας και επαγγελματίας σπασαρχίδης Fifield (ο τυπάς με την μοικάνα πιο πάνω) ανακοινώνει ότι για κάποιο λόγο δεν θέλει να ακολουθήσει άλλο τους υπόλοιπους, πιθανώς επειδή του χει φτάσει το σκατό στην κάλτσα. Δηλαδή επειδή φοβάται να παραμείνει άλλο σε αυτό το δαιδαλώδες μέρος παίρνει την απόφαση να γυρίσει μόνος του πίσω μέσα σε αυτό το δαιδαλώδες μέρος. Τhat makes sense... Μαζί του παίρνει και τον βιολόγο Millburn, το geek της παρέας. Εντωμεταξύ ο πιλότος του σκάφους Janek και η υπεύθυνη της αποστολής Vickers (Theron), οι οποίοι παρακολουθούν όλους και όλα από το σκάφος, με υπερσύγχρονα ραντάρ και ολογραφήματα, για κάποιο λόγο δεν βλέπουν ότι 2 μέλη της αποστολής τράβηξαν διαφορετικό δρόμο...

Συμπέρασμα: Το πλήρωμα και οι επιστήμονες είναι Έλληνες

Παρατήρηση 

Τα 2 παραπάνω σαΐνια χάνονται, όπως ήταν φυσικό, μέσα στο τεράστιο οικοδόμημα και όταν γυρνάει πίσω η υπόλοιπη αποστολή λόγω μιας καταιγίδας τότε ο πιλότος Janek τους λέει με τον μεγαλύτερο φυσικό τρόπο ότι θα πρέπει να βγάλουν εκεί την νύχτα και θα έρθουν να τους πάρουν αύριο. Φυσικά και δεν υπάρχει αύριο για αυτούς τους δύο μιας και σκοτώνονται από κάτι φίδια-κλειτορίδες, τα οποία εκείνοι ενόχλησαν γιατί είναι ηλίθιοι, και φυσικά δεν μαθαίνουμε ΠΟΤΕ τι είναι αυτά τα πλάσματα, από που προήλθαν και τι σχέση έχουν με τις φιάλες με το μαύρο υγρό που υπήρχαν εκεί. Που ήταν ο πιλότος την ώρα που ακούγονταν τα τελευταία ουρλιαχτά των συναδέλφων του? Πήδαγε την Theron. Δεν μπορώ να του προσάψω τίποτα.

Συμπέρασμα: Το πλήρωμα και οι επιστήμονες είναι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι 

Θάνατος με στοματικό έρωτα από φίδι-κλειτορίδα: ίσως η πιο φεμινιστική σκηνή στην ιστορία 

Σκηνή 3

Παρατήρηση

Το καθυστερημένο ανδροειδές David έχοντας σουφρώσει μία φιάλη με το περιβόητο μυστηριώδες μαύρο υγρό ανοίγει συζήτηση με τον Holloway σχετικά με την επιτυχία και τους στόχους της αποστολής. Πάνω στην συζήτηση ο David δηλητηριάζει κρυφά το ποτό του επιστήμονα με μια σταγόνα από το υγρό. Αυτό έχει ως συνέπεια την εκκίνηση μιας σειράς γεγονότων που έχουν ως αποτέλεσμα στο τέλος της ταινίας την γέννηση του γνωστού μας Alien ή τέλος πάντων ενός μακρινού προγόνου. Ποιο είναι το κίνητρο του David να δηλητηριάσει το ποτό? Είχε κάποιο σχέδιο από την αρχή να κλέψει το μαύρο υγρό? Ήθελε να φτιάξει το πρώτο υποβρύχιο με εξωγήινη σαμπούκα? Δυστυχώς η ταινία δεν μας κάνει την χάρη να μάθουμε και τα γεγονότα που συμβαίνουν στην συνέχεια κάνουν την παραπάνω σκηνή ακόμα περισσότερο random και άκυρη.

Παίξε με τις μπάλες σου αγοράκι μου και άσε μας

Σκηνή Final

Παρατήρηση

Μετά από ένα μπουρδουκλωμένο ημίωρο στο οποίο βλέπουμε την πρωταγωνίστρια να γεννάει ένα μαλάκιο, τον καπετάνιο να αντιλαμβάνεται ότι ο πλανήτης αποτελεί στην πραγματικότητα στρατιωτική βάση και τον περιέργως ζωντανό σπόνσορα της αποστολής Weyland να σκοτώνεται από έναν εξίσου ζωντανό προπάτορα, φτάνουμε στην τελευταία σκηνή όπου το εξωγήινο κτίσμα, το οποίο στην πραγματικότητα είναι σκάφος, απογειώνεται από τον τελευταίο ζωντανό προπάτορα με προορισμό την Γη για να εξοντώσει την ανθρωπότητα. Ως λύση απελπισίας ο πιλότος του Prometheus σχεδιάζει να εμβολίσει το εξωγήινο σκάφος πρώτα όμως προειδοποιεί την Theron να την κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να σωθεί. Εκείνη καταφέρνει να μπει σε μια κάψουλα διάσωσης or something και να διαφύγει με τη ψυχή στο στόμα. Μετά όμως την σύγκρουση των δύο σκαφών το εξωγήινο, το οποίο έχει σχήμα ντόνατ, αρχίζει να κυλάει ανεξέλεγκτα κυνηγώντας  την Theron και την Elizabeth Saw. Tελικά η Saw καταφέρνει να σωθεί και η Theron πεθαίνει γιατί είναι ηλίθια. Το κόμικ http://penny-arcade.com/comic/2012/06/13 επεξηγεί παραστατικά πόσο γελοία είναι αυτή η σκηνή.

Συμπέρασμα: To να σώσεις έναν χαρακτήρα για να τον σκοτώσεις 2 λεπτά μετά είναι χαζό, δεν βγάζει νόημα και φαντάζομαι δεν είναι κινηματογραφικά σωστό. Επίσης, το στοίβασμα τόσων αποκαλύψεων, ανατροπών και σκηνών δράσης σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, συγκριτικά με το πρώτο μέρος, το μόνο που κάνει είναι να μπερδεύει περισσότερο, να χαλάει τη ροή της ταινίας και να εγείρει περισσότερα ερωτήματα τα οποία φυσικά δεν απαντώνται. Ένα καλό παράδειγμα είναι η απορία του "Γιατί οι εξωγήινοι μας άφησαν πρόσκληση να τους επισκεφτούμε ενώ θέλανε να μας εξαφανίσουν". Όσο για το τελικό ερώτημα του γιατί οι προπάτορες θέλανε να μας σκοτώσουν, ε καλά δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη φιλοσοφία. Οποιοσδήποτε εξωγήινος πολιτισμός που θα ερχόταν σε επαφή με την ανθρωπότητα, έστω και για 24 ώρες, θα ήθελε να την εξαφανίσει για το καλό του σύμπαντος.

Τελικό Συμπέρασμα: Η ταινία ακολουθώντας την τακτική του καρότου και του μαστιγίου χτίζει στο μυαλό του θεατή ερωτήματα τα οποία ΔΕΝ έχει σκοπό να εξηγήσει διότι ο μόνος λόγος που υπάρχουν είναι να κεντρίσουν ώστε να φέρουν περισσότερα εισιτήρια. Αν κάποιος δει τα credits της ταινίας θα παρατηρήσει ότι ένας από τους σεναριογράφους είναι ο David Lindelof. Ο τυπάς αυτός είναι υπεύθυνος για το ξόδεμα εκατοντάδων ωρών από τη ζωή μου σε προβολή και ανάλυση μιας συγκεκριμένης σειράς την οποία θα αναφέρω μόνο ως "shit-that-must-not-be-named". Δυστυχώς έπρεπε να φτάσω στην τελευταία σεζόν της εν λόγω σειράς για να καταλάβω την αλήθεια πίσω από όλο αυτό το σεναριογραφικό κατασκεύασμα που ακολουθούσα πιστά. Βλέποντας και την παραπάνω ταινία αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια "βιομηχανία παραγωγής ερωτήσεων" από τους σεναριογράφους του Hollywood, ερωτήσεων χωρίς τις ανάλογες εξηγήσεις, ώστε να κάνουν τις σειρές ή τις ταινίες τους να φαίνονται "μυστηριώδης", "βαθιές", "ψαγμένες" και ποιοτικά ανώτερες, ενώ στην πραγματικότητα απλά μαγειρεύουν δόλωμα για τον ανυποψίαστο θεατή που θα τσιμπήσει, θα κολλήσει και θα περιμένει υπομονετικά μέχρι το τέλος (μάταια) για να ικανοποιήσει την περιέργειά του. Δεν λέω φυσικά ότι οι ταινίες που έχουν ανοιχτά, αφηρημένα ή σουρεαλιστικά τέλη είναι του πούτσου (η Οδύσσεια του διαστήματος παραμένει το κορυφαίο sci fi έργο ever), αλλά όταν κάτι φαίνεται ότι είναι κατασκευασμένο ειδικά για να σε προσελκύσει και όχι για να προσθέσει κάτι στην ταινία τότε δεν υπάρχει περίπτωση να σού αφήσει ωραία αίσθηση στο τέλος.

BUUUUUUUUURN!

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Παρότι ο ρόλος του είναι σπαστικός ο Fassbender δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία ως ανδροειδές David χτίζοντας έναν χαρακτήρα που κάνει πολύ ευδιάκριτη την διαφορά του από τους κανονικούς ανθρώπους και σε κάνει να νιώσεις το "ξένο" που έχει η συμπεριφορά του.
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Στην ταινία, ο σπασαρχίδας Fifield ο οποίος αποτελεί κινούμενο στερεότυπο, στην παραγωγή... DAVID LINDELOF.
• Ναι ΕΙΝΑΙ prequel του Alien
• Ναι έχει σκηνικά και αισθητική του Giger
• Η Noomi Rapace δεν φτάνει τον χαρακτήρα της Ripley ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι
• Ομολογουμένως πρωτότυπη η εμφάνιση των εξωγήινων προγόνων μας
• Δύσκολα την λες την ταινία "τρόμου". Δυστυχώς οι μέρες που μπορούσες να τρομάξεις το κοινό μόνο με ένα κλειστοφοβικό setting και μια λαστιχένια στολή alien έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. 
• Ο χαρακτήρας του γέρου Weyland αποτελείται από 30% Guy Pearce και 70% make-up
• Vagina snakes? Really?

Conclusion
Πάρε τα 4 Alien, δες τα όλα από 5 φορές (το 4ο προαιρετικά) και όταν βαρεθείς εντελώς δες και αυτό.

Fifty shades of Stupid - An Intervention

Γεια σας κορίτσια! Για όσες δεν ξέρουν τι είναι intervention, έτσι λένε στο Αμέρικα την μάζωξη συγγενών και φίλων στο σπίτι ενός ατόμου με κάποιο πρόβλημα εξάρτησης-πχ ναρκωτικά, τζόγος, σεξ, ποτό-με σκοπό να του εκφράσουν την ανησυχία τους και να τον πείσουν να ζητήσει βοήθεια/θεραπεία. So dear girls this is an Intervention

Αυτό το post απευθύνεται κυρίως στο γυναικείο κοινό και ειδικότερα στις fans του υπερεπιτυχημένου best seller Fifty Shades Of Gray. Σίγουρα δεν υπονοώ ότι πάσχεται από κάποιο είδος εξάρτησης και προφανώς γνωρίζω ότι δεν μου πέφτει κανένας λόγος για το συγκεκριμένο βιβλίο, αφενός διότι ανήκω στο ισχυρό (λέμε τώρα) φύλο και αφετέρου γιατί δεν συμπεριλαμβάνομαι στο ηλικιακό target group του (νοικοκυρές 30-60). Παρολαυτά όταν έμαθα για την ύπαρξη μιας νουβέλας (από το sport24 μάλιστα) η οποία είχε στοιχεία BDSM, κινηματογραφική μεταφορά στα σκαριά και προοριζόταν με μαθηματική ακρίβεια να γίνει το νέο Twilight, αποφάσισα να δω τι σκατά έχουν πια αυτά τα βιβλία και κολλάνε τα θηλυκά  σαν την μύγα μες στο μέλι. Φυσικά δεν είχα στο παρελθόν καμία επαφή με το συγκεκριμένο είδος... fiction και το μόνο σημείο αναφοράς που μπορούσα να θυμηθώ είναι 2 ώρες που κάποτε σπατάλησα μπροστά στο PC για να δω το πρώτο Twilight.

Προς το τέλος ευχόμουν να κάνει cameo εμφάνιση ο BLADE

Παρόλαυτα τα γούστα είναι υποκειμενικά και καθετί που βρίσκω εγώ ωραίο δεν είναι απαραίτητο να αρέσει στους υπόλοιπους και αντίστροφα. Με αυτό το σκεπτικό κατέβασα στο Kindle το Fifty Shades of Grey κυρίως από την περιέργεια να μάθω τι ακριβώς έχουν αυτά τα ρομάντζα του σήμερα και κάνουν τέτοια τρελή επιτυχία και τι επίδραση έχουν στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα (φυσικά λέω μαλακίες, για το σκληρό γαμήσι που πέφτει το κατέβασα). Η ανάγνωση του βιβλίου έφτασε μέχρι λίγο μετά την μέση, σημείο στο οποίο ο εγκέφαλος αρνήθηκε να προχωρήσει παρακάτω και το στομάχι απείλησε με προειδοπειητικές συσπάσεις. Και εδώ ακριβώς είναι ο λόγος αυτού του intervention, διότι η υποκειμενικότητα έχει και τα όριά της σε αντίθεση με την μαλακία που είναι απεριόριστη, ειδικά σε αυτό το βιβλίο. Ειλικρινά τώρα κορίτσια, 40 εκατομμύρια αντίτυπα? Τι σκατά δεν υπήρχαν άλλα βιβλία με παρόμοιο περιεχόμενο στην αγορά? Προσωπικά μια χαρά μου φαίνεται η θεματολογία του βιβλίου και βρίσκω πολύ έξυπνη την προοπτική μιας σχέσης BDSM σε ρομάντζο. Το θέμα είναι ότι η υλοποίηση της εν λόγω ιστορίας από την συγγραφέα E. L. James είναι απλά ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ!

Σίγουρα ως άντρας δεν έχω την ψυχολογία να δω το βιβλίο με το δικό σας μάτι , ωστόσο προσωπικά πιστεύω ότι όταν κάτι είναι πάρα πολύ άσχημο θα φαίνεται και στην πλειοψηφία άσχημο, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας κτλ (πχ το ολοκαύτωμα). Έτσι, και παρόλο που δεν μπορώ να πω πλήρη άποψη μιας και δεν το ολοκλήρωσα, θα προσπαθήσω να εκφράσω τη γνώμη μου για όσα διάβασα και δεν πρόλαβε ακόμα να διαγράψει ο εγκέφαλος μου από τη μνήμη.


Plot(?)
Όχι δεν θα κάτσω να παρουσιάσω αναλυτικά καμιά πλοκή. Εφόσον το όλο μυθιστόρημα ξεκίνησε ως ιστορία του fanfiction.net με ήρωες τους χαρακτήρες του Twilight, όλοι καταλαβαίνουν πάνω κάτω το γενικό outline της υπόθεσης. Γενικά μπορώ να αναφέρω ότι η ιστορία ακολουθεί την κλασική συνταγή: φτωχό κορίτσι ψάχνει αγόρι, πλούσιο αγόρι βρίσκει κορίτσι, πλούσιο αγόρι  πλακώνει στο ξύλο φτωχό κορίτσι στο κρεββάτι, φτωχό κορίτσι ερωτεύεται πλούσιο αγόρι. Στην περίπτωσή μας το φτωχό κορίτσι είναι η 22χρονη παρθένα φοιτήτρια Anastasia Steele (ήδη η πλοκή δεν βγάζει νόημα) και το πλούσιο αγόρι ο 27χρονος δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας με τα πικάντικα γούστα Christian Grey.


3 sides of stupid
Μέσα από τον κυκεώνα της απύθμενης βλακείας που περιέχει το (μισό τουλάχιστον) βιβλίο, κατάφερα να ξεχωρίσω τα 3 πράγματα που μου έσπασαν περισσότερο τα νεύρα και έκαναν τα μάτια μου να θέλουν να βγουν από την θέση τους. Αυτά είναι σε σειρά αύξουσας μαλακίας: η σχέση, ο "πρίγκηπας" και το βιβλίο.

Η σχέση: H περιβόητη πολυδιαφημισμένη καθαρά σεξουαλική σχέση υποταγής, μεταξύ της υποτακτικής φοιτήτριας και του αφέντη επιχειρηματία δεν είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω. Η έννοια "καθαρά σεξουαλική" πετιέται από το παράθυρο την στιγμή που σχεδόν αμέσως η γκόμενα γνωρίζει την μάνα (!!!!!) του αγοριού της, μιλάνε συνέχεια σαν ερωτευμενάκια στο τηλέφωνο και στα mails και οι σκηνές του σεξ δεν περιγράφουν τόσο πράξεις άγριου σεξ παρά πιο πολύ πράξεις έρωτα (τσάμπα το κατέβασα). Όσον αφορά το BDSM στοιχείο, το οποίο και καλά προκάλεσε αντιδράσεις, δεν είμαι ειδικός στον συγκεκριμένο τομέα αλλά όσες σκηνές είχαν στοιχεία σαδομαζοχισμού μου φάνηκαν αρκετά "νερωμένες" και σχετικά αδιάφορες, σαν ένα παρατεταμένο foreplay.

Ο "Πρίγκηπας": Και εδώ αρχίζει να πυκνώνει το σύννεφο της ηλιθιότητας... Οκ κορίτσια το ξέρουμε ότι, όπως και εμείς άλλο τόσο και εσείς έχετε τις φαντασιώσεις σας όσον αφορά το ιδανικό μέλος του αντίθετου φύλου και αυτές οι φαντασιώσεις δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ωστόσο ο πρωταγωνιστής κύριος Grey ξεφεύγει από τα όρια της απλής φαντασίωσης, περνάει μέσα από τη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού και φτάνει σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο κατοικεί μόνο αυτός και τα άτομα που ακόμα πιστεύουν ότι το DVD της Τζούλιας περιέχει προσωπικές στιγμές. Δεν με πιστεύετε? Παραθέτω την περιγραφή του χαρακτήρα: Ο Mr Grey λοιπόν είναι ένας 27χρονος αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος (προφανώς άνοιξε το μαγαζί στα 5 του όπως όλοι μας), ο οποίος εκτός από φιλάνθρωπος τυγχάνει να είναι και master στο πιάνο, να πιλοτάρει ελικόπτερα- αεροπλάνα- διαστημόπλοια και να παίζει σπορ μιας και έχει τέλειο κορμί μοντέλου και αγγελικό πρόσωπο. Αυτός ο τυπάς έχει και πολλά παιδικά τραύματα μέσα του επειδή είναι υιοθετημένος τα οποία τα εκφράζει μέσω της BDSM σεξουαλικής ζωής του και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ψάχνει μια κοπέλα που θα βγάλει τον ευαίσθητο εαυτό του στην επιφάνεια και θα κάνει οικογένεια μαζί του. Για να καταλάβετε πόσο, όχι μόνο μη ρεαλιστική αλλά και ηλίθια είναι η δημιουργία ενός τέτοιου χαρακτήρα θα προσπαθήσω να περιγράψω την αντίστοιχη γυναικεία περίπτωση:

H Mrs Orange λοιπόν είναι μια ξανθιά λεπτή 25χρονη κοπέλα με ύψος 1.80 και χαρακτηριστικά μοντέλου. Τα μάτια της είναι γαλαζοπρασινομουσταρδή, το πρόσωπό της ένας συνδυασμός Liv Tyler, Natalie Portman και Έλενα Παπαρίζου και τα χείλια της Angelina Jolie. Στο σώμα-αντίγραφο Naomi Capbell έχει 3 στητά βυζιά με πάντα σκληρές και καβλωμένες ρώγες και έχει άλλα 2 βυζιά στην πλάτη. Εργάζεται το πρωί ως μοντέλο και το απόγευμα ως σεξολόγος. Τα ενδιαφέροντά της περιλαμβάνουν το σεξ, την μαγειρική, το Champions League, το σεξ, το καθάρισμα, τα video games, τους ερωτικούς πειραματισμούς και το σεξ. Επίσης είναι αλλεργική στο ύφασμα και έτσι περνάει τον περισσότερο χρόνο της γυμνή. Παρά το αυστηρό πρόσωπο που δείχνει στον κόσμο, μέσα της νιώθει ευαίσθητη και ανασφαλής και περιμένει τον άνδρα για τον οποίο θα παρατήσει τα πάντα και θα αφοσιωθεί στην κάθε του επιθυμία.

Καλλιτεχνική προσέγγιση της Mrs Orange

My point is όταν φτιάχνεις έναν χαρακτήρα και μια υπόθεση που κάνει το Pretty Woman να φαίνεται ντοκιμαντέρ, τότε άλλαξε το είδος του έργου σου από romantic fiction σε sience fiction.


Το Βιβλίο: Το γράψιμο φυσικά! Η ίδια η φυσική υπόσταση του διηγήματος είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά του. Ανεξάρτητα υπόθεσης, νοημάτων και χαρακτήρων ο τρόπος που γράφει η συγγραφέας είναι παιδικός. Προς θεού δεν λέω ότι εγώ αυτή τη στιγμή γράφω καλύτερα, αλλά εγώ δεν γράφω  κανένα βιβλίο (ίσως να έπρεπε να εκδώσω τις περιπέτειες της κυρίας Orange). Χωρίς υπερβολές το 50 shades of Grey είναι το πιο κακογραμμένο βιβλίο που έχω διαβάσει (μιλάω πάντα για την αγγλική έκδοση) και έχει μερικούς από τους πιο ηλίθιους, αστείους και cheesy διαλόγους στη ιστορία του μέσου. Αυτό το γράψιμο είναι τυπικό για ιστορίες τύπου fanfiction (όπου γράφουν κυρίως έφηβες) αλλά όταν πας να κάνεις την μετάβαση σε ένα μέσο που έχουν γραφτεί τόσα αριστουργήματα, τότε απλά δεν το εκδίδεις το γαμημένο.  Ένα από τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα είναι η επανάληψη των φράσεων "oh my!" και "Jeez" σε κάθε 5 γραμμές. Ακολουθούν μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα του βιβλίου.

Drawing up my knees, i fold in on myself. I want to make myself as small as possible. Perhaps this nonsensical pain will be smaller, the smaller i am.

“Miss Steele, you are not just a pretty face. You’ve had six orgasms so far and all of them belong to me.”

"What, Christian?" i snap irritably after he says - nothing. I just want to go. I need to take my fragile, wounded pride away and somehow nurse it back to health.

 “Hmm… he’s soft and hard at once, like steel encased in velvet, and surprisingly tasty…”

I want you to become well acquainted, on first name terms if you will, with my favorite and most cherished part of my body. I’m very attached to this. (Μιλάει για τον πούτσο του)

Conclusion
Ουφ.. δεν έμεινε κάτι να πω για συμπέρασμα. Η ιστορία δεν βγάζει νόημα, οι χαρακτήρες δεν βγάζουν νόημα και η επιτυχία του βιβλίου δεν βγάζει νόημα. Παρόλο που υπόσχεται γραφικές σκηνές σεξ και ταμπού θεματολογία στο τέλος δεν ικανοποιεί και μην πω ότι προμοτάρει κιόλας ένα συντηρητικό μοτίβο.  Είναι προφανές ότι η συγγραφέας- με την οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα και την πάω πολύ που άδραξε την ευκαιρία- αποτύπωσε στο χαρτί τις σεξουαλικές της φαντασιώσεις (όπως στο Twilight) και αυτό με τη βοήθεια έξυπνου viral marketing έκανε μια χαρά την δουλεία του. Έτσι, κλείνω το Intervention απλά λέγοντας ότι εάν αγαπητά κορίτσια δίνεται λεφτά για τέτοια βιβλία, τότε οι εκδότες θα συνεχίσουν να σας τα σερβίρουν κάθε χρόνο και σε ακόμα χειρότερη ποιότητα (δεν ξέρω εάν υπάρχει πιο πάτος).  Τώρα εάν μου επιτρέπεται πάω να συνεχίσω την συγγραφή των περιπετειών της Mrs Orange με τίτλο "69 types of Orange juice".

P.S.: Μια πολύ καλή ταινία με παρόμοια θεματολογία είναι η Γραμματέας

Kingdom of Heaven (The director's fucking cut)

Just chillin.. killin..

Υπάρχει μια μικρή λωρίδα γης στης ακτές της Μεσογείου, η οποία θεωρείται ιερή από πολλούς πολιτισμούς. Αυτή η γη, παρότι ξερή και ηλιοκαμένη, υπήρξε στόχος πολλών κατακτητών, λεηλατήθηκε από σταυροφόρους και σε μεγάλο βαθμό έμεινε σε μεσαιωνικό επίπεδο σε θέματα οργάνωσης και πολιτικής μέχρι σήμερα.

Μιλάω φυσικά για την Ελλάδα η οποία εξακολουθεί να μου σπάει τα νεύρα κάθε Καλοκαίρι που περνάω στην %&@#πρωτεύουσά της λόγω έλλειψης χρημάτων....

Anyway, ο Ridley Scott λοιπόν αποφάσισε το 2005 να ασχοληθεί με την παρόμοια ιστορία της Παλαιστίνης και των θρησκευτικών πολέμων που συνέβησαν εκεί στα μεσαιωνικά χρόνια. Tο αποτέλεσμα ήταν μία από τις πιο εντυπωσιακές και, κατά εμέ, καλύτερες ιστορικές ταινίες του σύγχρονου σινεμά και ίσως η καλύτερη μεσαιωνική ταινία από την εποχή του Braveheart. Το Βασίλειο των Ουρανών, παρότι χολιγουντιανό σε χαρακτήρα, αποτυπώνει με (σχετικό) ρεαλισμό το μεσαιωνικό κόσμο της Ιερουσαλήμ του 12ου αιώνα, αφηγείται μια φανταστική αλλά καλά δομημένη ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα και πάνω απ όλα θέτει το ζήτημα της θρησκείας και της επίδρασης της πάνω στις μάζες.

Picture unrelated

Πιο συγκεκριμένα βρισκόμαστε στο 1184, ο Μεσαίωνας είναι στο απόγειό του και το ΔΝΤ ονομάζεται φεουδαρχία. Το trend της εποχής είναι οι σταυροφορίες και η ταινία τοποθετείται χρονολογικά μεταξύ της 2ης και της 3ης . Το χριστιανικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ, το οποίο δημιουργήθηκε μετά την 1η και πιο επιτυχημένη σταυροφορία, βρίσκεται σε συνεχή απειλή από τις δυνάμεις του Σουλτάνου Saladin (Ghassan Massoud) ο οποίος έχει κάνει ειρήνη με τον λεπρό βασιλιά της Ιερουσαλήμ Baldwin IV (Edward Norton). Παράλληλα ο Godfrey (Liam Neeson), ένας βαρώνος της Ιερουσαλήμ, γυρνάει στην Γαλλία για να βρει τον ξώγαμο γιο του, Balian (Orlando Bloom), και να τον χρίσει διάδοχό του. Έτσι ο βλάχος Balian από σιδεράς γίνεται ευγενής εν μία νυκτί και πάει στην Ιερουσαλήμ να υπηρετήσει τον βασιλιά. Εκεί η ειρήνη κλονίζεται συνεχώς από επιθέσεις κατά μουσουλμάνων που κάνουν ισραηλινοί χριστιανοί ιππότες με επικεφαλής τους Raynald και Guy, οι οποίοι συνωμοτούν υπέρ μιας πολεμικής σύρραξης μεταξύ των δύο πλευρών. O Balian φυσικά προσπαθεί να σώσει την κατάσταση αλλά και να διατηρήσει ταυτόχρονα καθαρή την συνείδησή του, έχοντας στο πλευρό του-και το κρεββάτι του-την Sibylla (Eva Green) αδερφή του Βασιλιά και γυναίκα του Guy. 

Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω άλλη φωτό της Eva Green στο Internet

Εντυπωσιακό, μελαγχολικό και άβολο για μερικούς, το blockbuster του Scott δεν έβγαλε τα χρήματα του στο Αμέρικα αλλά έκανε επιτυχία στον υπόλοιπο πλανήτη. Παρότι δεν πρόκειται για αριστούργημα η ταινία παρουσιάζει με αρκετά προσγειωμένη διάθεση το κλίμα των σταυροφοριών και εντυπωσιάζει με την μαγευτική φωτογραφία, τα εντυπωσιακά τοπία, τις επικές μάχες και πολιορκίες (εξάλλου πρόκειται για ταινία του Ridley Scott). Ωστόσο το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς είναι αναμφίβολα το καστ. Δεν ξέρω πόσες άκρες έχει αυτός ο σκηνοθέτης στο Hollywood αλλά σίγουρα το να μαζεύεις στην ίδια ταινία Orlando Bloom, Liam Neeson, Jeremy Irons, David Thewlis, Eva Green και Edward Norton δεν είναι εύκολο πράμα. Και παρότι αυτό σίγουρα έγινε για να λειτουργήσει ως κράχτης για την ταινία, κάθε χαρακτήρας έχει τον δικό του αντίκτυπο στη ιστορία και κάθε ερμηνεία είναι αξιοπρεπής, ειδικά αυτή του Baldwin-Norton και του Saladin-Ghassan Massoud.

Επίσης ο βασιλιάς έχει το πιο καγκούρικο άλογο του βασιλείου

H αλήθεια είναι όμως ότι ο Orlando Bloom κουράζει και ως ηθοποιός και ως χαρακτήρας. Σίγουρα όχι η χειρότερη ερμηνεία του αλλά αυτό το ύφος οσιομάρτυρα σε συνδυασμό με την σχεδόν άγια εικόνα του χαρακτήρα του φαίνεται ανά στιγμές γελοίο και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου . Γενικά πάντως η ιστορία, παρότι δεν αποφεύγει το χολιγουντιανό τέλος, σε κρατάει κατά τη διάρκειά της κυρίως γιατί η πλοκή δεν κουράζει, έχει ενδιαφέρον, κλιμάκωση και πραγματεύεται μια εποχή που έχει ελάχιστα αντιπροσωπευθεί σοβαρά από το σύγχρονο σινεμά.

Δυστυχώς οι Αμερικάνοι περίμεναν ένα love-action story εποχής, πχ τον Orlando Bloom να σκοτώνει πειρατές στον Μεσαίωνα, και αντ αυτού βρήκαν μια ταινία που έθετε ζητήματα όπως o θρησκευτικός φανατισμός, οι φυλετικές διακρίσεις και το δίλημμα μεταξύ τιμής και καθήκοντος. Το γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι εμφανίζονται ως πιο συμπαθητικοί και πολιτισμένοι από τους χριστιανούς δεν βοήθησε ιδιαίτερα την πορεία της ταινίας στην Αμερική του 2005 και σίγουρα εξηγεί την αντίστοιχη επιτυχία της στον υπόλοιπο πλανήτη! Βέβαια η περιβόητη ειρήνη μεταξύ Saladin και σταυροφόρων μόνο ουτοπική δεν ήταν στην πραγματικότητα (και δίκαια την έκραξαν οι ιστορικοί), παρόλαυτα όμως η ταινία παραμένει όσο πιο πιστή μπορεί στην εποχή της, παρουσιάζει την ιστορία του χριστιανικού βασιλείου της Ιερουσαλήμ που πολύ σπάνια (ή και ποτέ) αναφέρετε στην μεγάλη ή μικρή οθόνη και μας δίνει μια ιδέα της πολιτικής οργάνωσης της εποχής (φέουδα, όρκοι υποτέλειας κτλ). Το σημαντικότερο όμως στοιχείο της ταινίας είναι σίγουρα η προσοχή που δίνει στο δίλημμα μεταξύ πίστης και θρησκείας, αγιοσύνης και φανατισμού. Ουσιαστικά το σενάριο ασκεί κριτική στην οργανωμένη θρησκεία αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν είναι απαραίτητη για να πιστεύει κάποιος στον Θεό. Η πίστη είναι προσωπική υπόθεση μεταξύ Θεού και ανθρώπου ενώ η θρησκεία εφόσον έχει δημιουργηθεί και οργανωθεί από ανθρώπους είναι ατελής και επιρρεπής σε λάθη όπως πχ στην ταινία ο φανατισμός, ο ρατσισμός και οι σφαγές μουσουλμάνων και χριστιανών.

Picture still unrelated

Όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται με πολύ ατελή τρόπο στην κινηματογραφική version που έφτιαξαν και πρόβαλαν οι παραγωγοί, με λίγα λόγια την κινηματοτραγική version. Το director's cut του Scott εμφανίζει πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες, μελετάει περισσότερο το background του πρωταγωνιστή,  έχει περισσότερες σκηνές παύσης για να πάρει ανάσα ο θεατής, δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο ζήτημα της θρησκείας και φυσικά έλαβε αντίστοιχα καλύτερες κριτικές.


Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Δύσκολο να διαλέξεις με τέτοιο καστ αλλά σίγουρα η ερμηνεία του Edward Norton ως λεπρού βασιλιά της Ιερουσαλήμ είναι ότι πιο ατμοσφαιρικό και έντονο υπάρχει στην ταινία. Μιλάμε για έναν όχι ιδιαίτερα δραστήριο χαρακτήρα που δεν βλέπουμε καν το πρόσωπο του λόγω της αρρώστιας του, ωστόσο και μόνο από τη φωνή του καταλαβαίνει κανείς όλη την κούραση που νιώθει λόγω της κατάστασής του και της θέσης του ως ηγέτης ενός κράτους που σιγά σιγά φεύγει από τον έλεγχο του, αλλά παρόλαυτά υπηρετεί μέχρι το τέλος εφόσον είναι απόλυτα συνυφασμένος με την ιδέα του θανάτου του.
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Ε καλά ίσως όχι ακριβώς για τον πούτσο αλλά ο Bloom ως Balian σου σπάει τα @@. Η ερμηνεία του φαίνεται αδύναμη σε σύγκριση με το υπόλοιπο καστ και ο χαρακτήρας του είναι η επιτομή της αρετής, της τιμής, της αξιοπρέπειας και της γενναιότητας σε βαθμό μαλακίας (εδώ δεν φταίει ο ηθοποιός). Σε μια σκηνή μάλιστα μαθαίνει σε ανθρώπους της ερήμου πως να σκάψουνε για νερό (όπου μετά θα περπάτησε στην επιφάνεια του φαντάζομαι). Σιγά ρε Balian κατούρα και λίγο!
• Σκηνή όλα τα λεφτά:  Όταν ο-λεπρός-βασιλιάς Baldwin πλακώνει στο ξύλο τον υποτελή του Raynald επειδή παραλίγο να προκαλέσει πόλεμο. It's good to be the King.
• Για να δώσει μεγαλύτερο μυστήριο στον χαρακτήρα του ο Norton δεν έβαλε το όνομά του στα credits.
• Η συνολική διάρκεια του director's cut φτάνει τα 194 λεπτά!

Conclusion
Απλά μία από της καλύτερες, χορταστικές και αδικημένες ταινίες εποχής της δεκαετίας που μας πέρασε.

P.S: Tony Scott R.I.P

Bram Stoker's Dracula

"Baby you look delicious"

Που να το πίστευε ο Bram Stoker ότι το διήγημα τρόμου που έγραφε το 1897 θα γινόταν ένα από τα μεγαλύτερα σημεία αναφοράς της ποπ κουλτούρας και θα γεννούσε το πιο διάσημο τέρας του  παγκόσμιου κινηματογράφου. Βέβαια, παρότι δημοφιλές το βιβλίο στην εποχή του, η πραγματική αναγνώριση ήρθε με την μεταφορά του στον κινηματογράφο, πρώτα με το γερμανικό Nosferatu (1922) του Murnau  και έπειτα με το Dracula (1931) του Hollywood.  Από τότε τα βαμπίρ πέρασαν πολλές φάσεις, από τον γοτθικό τρόμο στις soft core λεσβιακές παραγωγές (ωραία εποχή τα 70'ς) και από την 80'ς αισθητική των Lost Boys στη χρυσόσκονη του Twilight. Ωστόσο, μια μέρα στις αρχές των 90'ς ο Francis Ford Coppola αποφάσισε να κάνει την καλύτερη και πιο πιστή μεταφορά του βιβλίου του Stoker στην ιστορία του σινεμά. Και για να αποδείξει σε όλους πόσο γαμάτος σκηνοθέτης είναι, αποφάσισε να την κάνει με τον Κιάνου Ριβς στο καστ!

The horror!

Έτσι, το 1992 βγήκε στις αίθουσες το Bram Stoker's Dracula το οποίο άλλαξε εντελώς την εικόνα του κοινού για τον μύθο του Δράκουλα, προσθέτοντας βάθος στον χαρακτήρα, ρομαντισμό, εντυπωσιακή φωτογραφία και κουστούμια, πρωτοποριακά εφέ και μια πλοκή η οποία έχει ως επίκεντρο τα βυζιά της Μόνικα μια αιώνια ιστορία αγάπης. Ωστόσο, παρότι αρκετά πιστό στο πρωτότυπο, δεν αποτελεί απόλυτη μεταφορά του βιβλίου και δεν είναι λίγες οι αλλαγές στην πλοκή. 

Η ιστορία αρχίζει με μια εντυπωσιακή εισαγωγή στην οποία βλέπουμε (επιτέλους) μια εκδοχή της πορείας του πρίγκηπα Vlad Dracula (Gary Oldman) από πολέμαρχο της Ρουμανίας του 1462 σε αιμοσταγές βαμπίρ. Στη συνέχεια η πλοκή μεταφέρετε στο 1897 και ακολουθεί την κλασσική ιστορία στην οποία ο Δράκουλας σχεδιάζει να μετακομίσει από την Τρανσυλβάνια στο Λονδίνο. Ο δικηγόρος Renfield (Tom Waits), που έστειλε  στη Ρουμανία η δικηγορική φίρμα η οποία ανέλαβε την υπόθεση, γύρισε πίσω σε σχιζοφρενή κατάσταση. Έτσι, η εταιρεία αποφασίζει να στείλει τον Κιάνου Ριβς, μάλλον με την ελπίδα ότι η τεράστια απάθειά του και η ικανότητα της φάτσας του να διατηρεί πάντα την ίδια έκφραση είναι ικανά να λυγίσουν και βαμπίρ. Δυστυχώς όμως για αυτόν ο Δράκουλας αναγνωρίζει στη φωτό της αρραβωνιαστικιάς του Mina (Winona Ryder) το πρόσωπο της νεκρής από χρόνια γυναίκας του. Έτσι ο Κιάνου μένει φυλακισμένος στο κάστρο του Κόμη και εκείνος φεύγει για Λονδίνο. Εκεί, ο Δράκουλας προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της Mina και να την κάνει να θυμηθεί την προηγούμενη ζωή της ως γυναίκα του ώστε να ζήσουν μαζί αιώνια. Ταυτόχρονα, τα βράδια τρέφεται από την Lucy, κολλητή φίλη της Mina, πράγμα το οποίο ελκύει την προσοχή του Dr Van Helsing (Anthony Hopkins) και των τριών υποψήφιων μνηστήρων της που αποφασίζουν να τον σταματήσουν.  

Και όταν λέω "τρέφετε" εννοώ την πηδάει

Η μεταφορά του βιβλίου του Stoker από τον Coppola παρουσιάζει μια αρκετά πιστή εκδοχή η οποία  ωστόσο διαφοροποιείται σε αρκετά σημεία από την παραδοσιακή συνταγή. Χωρίς αμφιβολία η πιο γαμάτη αλλαγή που έγινε σε σχέση με τις προηγούμενες εκδοχές είναι η μετατροπή του Δράκουλα από σατανικό εχθρό σε τραγικό ήρωα. Το σενάριο του James Hart αφήνει στην άκρη την στάνταρ εκδοχή του μονοδιάστατα κακού βαμπίρ και παρουσιάζει έναν χαρακτήρα ολοκληρωμένο, με τις αδυναμίες του, τα πάθη του και τη συνείδησή του. Ο Δράκουλας του Coppola δεν ζητάει το κακό όλων των ανθρώπων, αλλά τη ζωή που δεν έζησε με την γυναίκα του και μακροπρόθεσμα την λύτρωσή του. Έτσι η ταινία εισάγει έναν πρωτοφανή ερωτικό και σεξουαλικό χαρακτήρα στον μύθο του Δράκουλα, ο οποίος συμβολίζει το εξωτικό στοιχείο, το πρωτόγονο  ένστικτο και την απόλυτη (σεξουαλική) ελευθερία τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τα αυστηρά ήθη της τότε βικτοριανής κοινωνίας. Παρολαυτα, ο Coppola παρά της αλλαγές δεν ξεχνάει να αποτίσει και φόρο τιμής στα κλασικά έργα του Murnau και Lugosi δίνοντας εφέ ασπρόμαυρης ταινίας σε αρκετές σκηνές του έργου του. Ωστόσο, παρότι αρκετά σημαντικά όλα τα παραπάνω, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγαλύτερη προσφορά του έργου στο παγκόσμιο σινεμά, την ποπ κουλτούρα και γενικά στη ανθρωπότητα είναι το γυμνό στήθος της Monica Bellucci για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη. Σε ευχαριστούμε Coppolla!

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Δράκουλας of course, τον οποίο υποδείεται ο Gary Oldman, ένας από τους πιο υποτιμημένους ηθοποιούς της γενιάς του.
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Jonathan Harker - Κιάνου Ριβς, enough said.
• Η ταινία ανέστησε το πεθαμένο τότε είδος των βαμπίρ ταινιών και έκανε δημοφιλές το μοτίβο του έρωτας-βαμπίρ-αιώνια αγάπη κτλ κτλ με τα δυσάρεστα αποτελέσματα του σήμερα... look what you've done Coppola!!
• Ακολούθησε μια παρωδία του Mel Brooks με τον θεό Leslie Nielsen.
• Το μαλλί του Κόμη δοκίμασε για λίγο την πίστη μου στον θεό.

Conclusion
Θα έπρεπε να γίνεται υποχρεωτική προβολή για τα παιδιά της γενιάς των 00'ς ώστε να μάθουν τη σημαίνει πραγματικά ταινία με βαμπίρ.

  

The Avengers

"Και στο είπα Captain Μαλάκα να μην κατέβουμε Σύνταγμα"

Επιτέλους!! Μια ταινία υπερηρώων η οποία συνδυάζει ρεαλισμό, πολυδιάστατους χαρακτήρες, αλληγορικούς συμβολισμούς και ουμανιστική φιλοσοφία. Αυτό είναι το Avengers του 2012... με συνοδεία μπάφου. Σε περίπτωση που δεν σου επιτρέψουν να μπεις στην αίθουσα με χόρτο (πού στον πούτσο το βρήκανε μέσα στα νάτσος..) τότε θα δεις μια αξιοπρεπή ταινία υπερηρώων με πολύ ξύλο, χαβαλέ, εφέ και τεστοστερόνη αλλά μέχρι εκεί. Τώρα για ποιο λόγο η ταινία θεωρείται η κορυφαία σχεδόν στο είδος της και έχει 3η θέση στα έσοδα και τοπ something στο imdb δεν μπορώ να το κατανοήσω. Μάλλον στα 24 μου αρχίζω να γερνάω και από fan boy των mainstream γίνομαι Βέλτσος. 

Anyway, για όσους δεν ξέρουν το story, πράγμα αδύνατο με τόσο hype, στηρίζεται στο αντίστοιχο γαμάτο κόμικ της Marvel και έχει να κάνει με την οργάνωση μιας ομάδας υπερηρώων από την μυστική υπηρεσία S.H.I.E.L.D με σκοπό την αντιμετώπιση μιας εξωγήινης εισβολής που απειλεί να καταστρέψει τους ανθρώπους (again). H ομάδα αυτή αποτελείται από τους: Captain America που έχει τεράστια μυική δύναμη και όπλο την ασπίδα του, τον Iron Man που έχει στολή-πανοπλία-wifi Hotspot, τον Hulk που με το θυμό του μπορεί να καταστρέψει τα πάντα εκτός από το παντελόνι του, τον Hawkeye που μπορεί να πετύχει τα πάντα με το... τόξο του (wtf), τον Thor που έχει θεϊκές δυνάμεις και τέλος την Black Widow-Scarlet Johansson η οποία έχει την υπερδύναμη να είναι το μόνο μέλος με βυζιά. Συντονιστής της ομάδας και υπεύθυνος του δύσκολου έργου να φέρει  κοντά όλους αυτούς τους υπερήρωες είναι ο Nick Fury τον οποίο υποδύεται  ο Samuel Jackson, με την λογική ότι όταν σου κάνει μια πρόταση ο Samuel Jackson απλά δεν σε παίρνει να πεις όχι.

"Say no again Hulk, i double dare you"

Φυσικά, φαντάζεται κανείς ότι εφόσον μαζεύεται μια τόσο ισχυρή ομάδα για πρώτη φορά, λογικά και ο κακός της ταινίας θα είναι το λιγότερο γαμάτος. Και εδώ έφαγα την μεγαλύτερη απογοήτευση, διότι περίμενα ένα χαρακτήρα που θα ήταν συνδυασμός των Joker, Darth Vader και Cthulhu. Αντίθετα, για κακό η ταινία έχει τον Λόκι, που και στο κόμικ αυτός είναι ο αρχικός αντίπαλος, ο οποίος ωστόσο μου θύμισε περισσότερο γκρινιάρη έφηβο με οικογενειακά κόμπλεξ και με βάθος χαρακτήρα όσο του Dr Evil από τον Austin Powers. Όχι ότι δεν είναι απειλητικός αλλά ρε πούστη μου δεν γίνεται από την μία να λες σε όλους "είμαι θεός, θα σας γαμήσω", και από την άλλη να είσαι τόσο loser που να σε φυλακίζουν στα μισά της ταινίας, να τρως ξυλίκη από τον Hulk λες και είσαι σκνίπα και να έχεις στρατό εξωγήινων τόσο τρομερό που σκοτώνονται με απλές σφαίρες.

Kαι τέλος πάντων τι ηλίθιο καπέλο είναι αυτό!!

Ο Loki λοιπόν γυρνάει στη γη με τη βοήθεια του Τesseract, ενός ενεργειακού κύβου που μπορεί να ανοίγει πύλες σε άλλες διαστάσεις (or something), και αφού υπνωτίζει μερικά μέλη της S.H.I.E.L.D να τον ακολουθήσουν, κλέβει τον κύβο και κάνει καλοκαιρινό το κτίριο στο οποίο φυλασσόταν. Έτσι ο Nick Fury αναγκάζεται να καλέσει όλους τους παραπάνω υπερήρωες από τα πέρατα του κόσμου, να τους μαζέψει στο μυστικό αρχηγείο των Avengers (με όλη την διακριτικότητα που προσφέρει ένα ιπτάμενο αεροπλανοφόρο) και να τους αναθέσει να βρουν τον Loki και να επιστρέψουν τον κύβο. O Loki από την άλλη προσπαθεί με τη βοήθεια του κύβου να ανοίξει μια μεγάλη πύλη ώστε να εισβάλει ο στρατός του και να κατακτήσει την Γη. Στο ενδιάμεσο βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να συνεργάζονται όπως μπορούν, να μαλώνουν μεταξύ τους, να τα ξαναβρίσκουν, να ξαναπλακώνονται και να προσπαθούν να μην θυμώσουν τον Bruce Banner-Hulk, ο οποίος έτσι και αλλιώς τα κάνει όλα  λαμπόγυαλο στην εντυπωσιακή τελική μάχη.


Οκ, η αλήθεια είναι ότι η ταινία βλέπεται ευχάριστα, χωρίς ωστόσο να προσφέρει κάτι καινούργιο στο είδος της παρά το μέγεθος της παραγωγής. Όχι βέβαια πως είναι λίγο αυτό, μιας και το υλικό που είχε να δουλέψει ο σκηνοθέτης-υπερήρωας Josh Whedon είναι τεράστιο. Ευτυχώς δίνεται σε κάθε υπερήρωα χρόνος και χώρος για να αναπτύξει τον χαρακτήρα του, έτσι ώστε να μην καταντήσει κομπάρσος σε μια ταινία με τόσους πρωταγωνιστές. Τα γραφικά είναι φυσικά εντυπωσιακά και οι διάλογοι παρότι όχι κάτι το ιδιαίτερο έχουν αρκετό χαβαλέ και γενικά το χιούμορ δίνει αρκετούς πόντους στο σενάριο. Παρόλαυτα, η παραγωγή μου θύμισε άλλη μία ταινία υπερήρωα της Marvel απλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, και όχι κάτι ξεχωριστό. Επίσης δεν υπάρχει κοπέλα που να είδε την ταινία και να μην μου είπε πόσο πολύ της άρεσε, πράγμα ασυνήθιστο για το είδος.

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τον λόγο..

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Όλοι αγαπάνε τον Iron Man αλλά εφόσον παίζει στην ίδια ταινία ο Samuel Jackson τότε αυτός είναι από default ο πιο γαμάτος χαρακτήρας ... πάντα.
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Ο Loki, ο οποίος σε κανένα σημείο της ταινίας δεν μου έδωσε να καταλάβω για ποιο λόγο αξίζει να μαζευτεί τόσος κόσμος για να τον αντιμετωπίσει.
• Είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι ο Captain America όταν φοράει την μάσκα φαίνεται τελείως γελοίος?
• Ναι, η κοπελιά δίπλα στον Nick Fury είναι η Robin από την θεϊκή σειρά "How i met your mother"
• Όποιος δεν ξέρει τον σκηνοθέτη John Whedon και το έργο του στη τηλεόραση και τον κινηματογράφο, τότε του δίνω 2 μέρες να δει το Firefly πριν του στείλω τον Hulk. 

Conclusion
Αξίζει τα λεφτά του εισιτηρίου του και γενικά δεν βαριέσε σε κανένα σημείο της ταινίας. Σίγουρα δεν είναι Dark Knight αλλά αξίζει να το δεις τουλάχιστον μία φορά.

Napoleon Dynamite

He is sexy and he knows it

Μια indie κωμωδία για το... τίποτα, στην οποία πράγματα απλά συμβαίνουν, χαρακτήρες πηγαινοέρχονται χωρίς συγκεκριμένο λόγο, η βλακεία αποτελεί φυσιολογική κατάσταση και η λέξη "πλοκή" παραμένει άγνωστη. Αυτό εν ολίγοις είναι το Napoleon Dynamite του 2004. Α και επίσης είναι ΓΑΜΑΤΟ!!

Ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή. Εάν ο σταρχιδισμός ήταν επάγγελμα, αυτή η ταινία θα ήταν το απόλυτο manual. Ο πρωταγωνιστής Napoleon και η παρέα του αποτελούν τον ορισμό της αδράνειας και της απάθειας με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο. Μιλάμε για άτομο που παρότι πηγαίνει λύκειο έχει μια πολύ αόριστη ιδέα για το πως δουλεύει ο κόσμος, ζει την πραγματικότητα λιγότερο από χρήστη του Matrix, το βλέμμα του είναι μονίμως μαστουρωμένο και οι εκφράσεις του θυμίζουν Κιάνου Ριβς. Η ταινία επικεντρώνεται στην καθημερινή αλληλεπίδραση του Napoleon με την δυσλειτουργική του οικογένεια, τους συμμαθητές του, την κοινωνία και τους δύο φιλούς του, τον μεξικάνο μετανάστη Pedro και την weird-as-hell Deb. Ο πρώτος αποτελεί μεξικάνικη αντιγραφή του Napoleon και η δεύτερη το μόνο άτομο του αντίθετου φύλου στον κόσμο που μπορεί να κάνει παρέα μαζί τους. To καστ συμπληρώνει ο Kip, o 32χρονος αδέρφος του Napoleon και μεγαλύτερος φλώρος του πλανήτη ο οποίος  θεωρεί το καθημερινό chat που κάνει στο ίντερνετ ως λειτούργημα, ο θείος Ricko, ένας μικρο-κακοποιός της κακιάς ώρας που έχει κόλλημα με το παρελθόν του, η  υπερδραστήρια γιαγιά τους και το αξιαγάπητο λάμα της.

Όπως προανέφερα η πλοκή είναι κάτι σχετικό σε αυτή την ταινία. Με μεγάλη προσπάθεια μπορείς να την ξεχωρίσεις σε 2 μέρη. Το πρώτο ακολουθεί τον Napoleon και τον Pedro από την γνωριμία τους και μετά και την προσπάθεια τους να βρουν γκόμενες για τον χορό του σχολείου. Στο δεύτερο μέρος, ο Pedro για κάποιο λόγο αποφασίζει να γίνει προέδρος των μαθητών του λυκείου και με τη βοήθεια του Napoleon βάζουν σε εφαρμογή διάφορους τρόπους για να προσελκύσουν κόσμο, ένας από τους οποίους είναι να πουλάνε προστασία σε geeks! Στο ενδιάμεσο συμβαίνουν διάφορα άλλα άκυρα, όπως  η προσπάθεια του αδερφού και του θείου του Napoleon να βγάλουν χρήματα παριστάνωντας τους πλασιέ... τάπερ, η γιαγιά τους παθαίνει ατύχημα με buggie, ο Napoleon βρίσκει δουλειά σε ορνιθοτροφείο και πολλές άλλες υπο-ιστορίες που δεν έχουν καμία σχέση με την "υπόθεση", δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε στο (υπεραισιόδοξο) φινάλε και απλά συμβαίνουν because... why not.

Αλλά σοβαρά τώρα...ποιος ΔΕΝ θα ψήφιζε αυτό το άτομο στο Λύκειό του?

Γενικά η ταινία έχει σχέση με κλασσική teen comedy όσο και το Star Wars με την Οδύσσεια του διαστήματος. Οι πρωταγωνιστές δεν διαθέτουν την παραμικρή ευφυία ώστε να χαρακτηριστούν nerd, δεν θέλουν να αποδείξουν κάτι στους συμμαθητές τους ή στην κοινωνία και ζουν στον δικό τους κόσμο. Αυτό όμως που κάνει ξεκαρδιστικά τα παραπάνω είναι η απύθμενη βλακεία που τους χαρακτηρίζει. Κάθε άκυρη φράση, κάθε ζαβό βλέμμα και κάθε κίνηση του Napoleon εκφράζεται σαν να κάνει υπέρβαση που ξοδεύει ενέργεια για κάτι, λες και είναι κατάκοιτος ασθενής ή έλληνας υπουργός. Σίγουρα υπάρχουν και σοβαρά νοήματα στην ταινία όπως η εμμονή με το παρελθόν, η προσκόλληση στην παιδική ηλικία και η κοινωνική απομόνωση... αλλά οκ το πιο γαμάτο είναι να βλέπεις χωρίς ενοχές πόσες βλακείες θα κάνουν και θα πουν οι losers χαρακτήρες, οι οποίοι απλά δεν μαθαίνουν τίποτα από τα λάθη τους αλλά παρόλαυτα πετυχαίνουν στο τέλος αυτό που θέλουν.  LOSERS FTW!




Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Napoleon λέμε!
• Σκηνή όλα τα λεφτά: Πολλές αλλά εγώ έλιωσα στα γέλια με τον Kip και την... κοπέλα του
• Παίζει και το κοριτσάκι από τον Υδάτινο Κόσμο
• Και μόνο που ασχολήθηκα τόσο με αυτή την ταινία προδίδω τις αρχές της...
• Dang!

Conclusion
Εξαρτάται καθαρά από το γούστο σου. Οι μισοί λατρεύουν την ταινία και οι άλλοι μισοί την αντιπαθούν. Εμένα προσωπικά μου άρεσε γιατί έχει μια ευχάριστη ηλιθιότητα που βρίσκω μόνο στη χώρα μας. Ανεξάρτητα όμως από αυτό είναι αρκετά μοναδική ώστε να αξίζει να την δεις έστω μία φορά.

Dune

Vogue: Συλλογή Άνοιξη-Καλοκαίρι 23090 μ.Χ 

Κοίτα ταινία που διάλεξα....

Dune λοιπόν, ταινία του 1984 βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert και ένα από τα πιο περίπλοκα, μπερδεμένα και WTF έργα στην ιστορία του σινεμά. Λόγω της τεράστιας εμπορικής και καλλιτεχνικής επιτυχίας του βιβλίου, η ταινία αναμενόταν με πολύ μεγάλες προσδοκίες από το κοινό, ωστόσο, παρότι η παραγωγή κράτησε πάνω από δεκαετία και πέρασε από χίλια κύματα, αλλαγές σεναρίου, παραγωγού, σκηνοθέτη, καθαρίστριας κτλ, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα mindfuck του κερατά, κυρίως βασικά γιατί οι παραγωγοί ανέθεσαν στον σκηνοθέτη να χωρέσει 442 σελίδες γεμάτες πολιτικές ίντριγκες, περίπλοκες θρησκευτικές ιδεολογιές, ανθρωπιστική φιλοσοφία, οικολογικές ιδέες και ψυχωτροπικά ναρκωτικά σε ένα έργο 190 λεπτών. Το βιβλίο του Herbert φυσικά καταφέρνει να συνδυάσει τα παραπάνω στοιχεία σε ένα γαμάτο μίγμα φιλοσοφίας και sci fi, σε αντίθεση με την ταινία, και δεν είναι τυχαίο που θεωρείται από πολλούς το καλύτερο διήγημα επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών. To σύμπαν του Dune παραμένει ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια (το βιβλίο βγήκε το 1966) αρκετά πρωτοποριακό, η θεματολογία του είναι διαχρονική και στο επίκεντρο της βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος (εξωγήινοι, ρομπότ κτλ απουσιάζουν).

Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η επιλογή του David Lynch στη θέση του σκηνοθέτη για τη μεταφορά ενός τόσο περίπλοκου υλικού στην οθόνη, ίσως δεν ήταν και η πιο σοφή κίνηση. Όσοι έχουν δει ταινία του David Lynch (και ζήτησαν τα λεφτά τους πίσω) ξέρουν ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Για όσους δεν τον γνωρίζουν ακολουθεί ενημερωτικό γράφημα

Stanley Kubrick

+

LSD

=

David Lynch

Παρολαυτά, η ταινία καταφέρνει  να ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό την πλοκή του βιβλίου. Θα προσπαθήσω τώρα να περιγράψω το story όσο πιο απλά μπορώ αν και είναι στατιστικά σίγουρο ότι θα χάσω το 80% των αναγνωστών μου μέχρι το τέλος του κειμένου...

Αχέμ...Το Dune λοιπόν εκτυλίσσεται σε μια εποχή 20000 χρόνια από σήμερα, όπου ο άνθρωπος έχει καταφέρει να ταξιδέψει και να κατοικήσει στα πέρατα του σύμπαντος. Το τεχνολογικό και επιστημονικό επίπεδο έχει εξελιχθεί τρομερά ωστόσο η χρήση υπολογιστών, ρομπότ και γενικά "σκεπτόμενων" μηχανών απαγορεύεται με θρησκευτικό φανατισμό λόγω ενός συμβάντος του παρελθόντος. Έτσι τη θέση των μηχανών έχουν καταλάβει άνθρωποι με παρόμοιες αρμοδιότητες και αυξημένη ευφυία και αισθήσεις. Αυτές τις δυνατότητες τις προσφέρει η κατανάλωση ενός ψυχωτροπικού ναρκωτικού, του Melange (και όχι δεν το λέω μπαχαρικό όπως είναι η ακριβής μετάφραση γιατί είναι ηλίθιο) η κατανάλωση του οποίου προσφέρει μακροζωία, αυξημένη διαίσθηση και σε ένα περιορισμένο βαθμό πρόγνωση μελλοντικών γεγονότων, έτσι δεν είναι τυχαίο που αποτελεί το πιο πολύτιμο αγαθό του σύμπαντος.

 Η ανθρωπότητα είναι οργανωμένη σε μια διαστρική φεουδαρχική αυτοκρατορία όπου οι αριστοκράτες (Δούκες, Βαρόνοι κτλ)  έχουν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρους πλανήτες και λογοδοτούν μόνο στον Αυτοκράτορα (πάνω κάτω η Ελλάδα δηλαδή). Εκτός όμως από τις διάφορες αριστοκρατικές οικογένειες, κεντρικό ρόλο επίσης παίζουν διάφορες φατρίες εξουσίας, όπως η συντεχνία των navigators οι οποίοι με τη βοήθεια του melange κατευθύνουν τα σκάφη στο διαστημικό τους ταξίδι και η αδελφότητα των Bene Gesserit η οποία αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες, τα μέλη της οποίας έχουν σχεδόν υπερφυσικές δυνατότητες αντίληψης και οξυδέρκειας. 

Δυστηχώς η αντίληψή τους δεν περιλαμβάνει και στοιχειώδη κομμωτική

Καιιιι....αυτή ήταν η εισαγωγή της ταινίας. Are you still with me? 

Η υπόθεση λοιπόν ακολουθεί τον Paul Atreides τον οποίο υποδύεται ο Kyle MacLachlan (ναι κορίτσια ο τυπάς από το sex and the city), γιο του δούκα Leto Atreides και την εξέλιξή του από διάδοχο του πατέρα του σε κυνηγημένο εξόριστο, αρχηγό ανταρτών και τέλος σε... δεν είμαι βασικά σίγουρος, κάτι με μια προφητεία or something. Στην αρχή της ταινίας ο αυτοκράτορας προσφέρει στον πατέρα του Paul να κυβερνήσει τον πλανήτη Arrakis ή Dune όπως ονομάζεται στην τοπική. Αυτός ο πλανήτης αποτελείται αποκλειστικά από ερήμους, κατοικείται από τεράστια σκουλήκια και νομαδικές φυλές και είναι η μοναδική πηγή του περιβόητου ναρκωτικού Melange έτσι όποιος τον ελέγχει έχει τρομερή δύναμη στα χέρια του. Ωστόσο ανακαλύπτουμε ότι αυτό είναι απλά ένα σχέδιο του αυτοκράτορα και των navigators για να ξεφορτωθούν μια και καλή τον δούκα Leto και την αυξανώμενη δύναμη του. Έτσι σχεδιάζει μαζί με τον Βαρώνο Harkonnen, ο οποίος έχει βεντέτα με τους Atreides, να επιτεθούν σε ανύποπτο χρόνο στον δούκα και να τον εξοντώσουνε. Η ιστορία από εκεί και πέρα ακολουθεί τον πρωταγωνιστή καθώς ξεφεύγει στη έρημο, συσπειρώνει μια ομάδα ντόπιων νομάδων, γίνεται αρχηγός τους και κλιμακώνεται σε μία τελική μάχη στην οποία μεταξύ άλλων ο Paul μονομαχεί με τον... Sting.

O οποίος τότε πέρναγε φάση επαναπροσδιορισμού του στιλ του

Πέρα όμως από τον όλον λαβύρινθο της υπόθεσης, η ταινία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακή αλλά πιο πολύ εχμ... μοναδική. Δεν έχει καμία σχέση με ταινίες του τύπου πόλεμος των άστρων κτλ, γιατί το στυλ της είναι πιο πολύ μινιμαλιστικό. Αυτό σημαίνει ότι δεν γίνονται συνέχεια σούπερ διαστημικές μονομαχίες ή ανταλλαγή laser και γενικά η τεχνολογία δεν παίζει πολύ βασικό ρόλο. Ωστόσο αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί έτσι επικεντρώνεται περισσότερο στους χαρακτήρες της, τις επιλογές και τις επιπτώσεις τους. Όχι πως του λείπουν οι σκηνές δράσεις, απλά δεν βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας (και του budget). 

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Alia, η μικρή αδερφή του Paul
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Ο Βαρώνος σου πρήζει τα @@...
• Σκηνή όλα τα λεφτά: Όταν εμφανίζετε το γιγάντιο worm μένεις λίγο
• Μερικά χαριτωμένα στοιχεία όπως βαλβίδες στο στήθος, ιπτάμενοι παχύσαρκοι και το άρμεγμα μιας... γάτας ΔΕΝ έχουν καμία σχέση με το βιβλίο και είναι καθαρά David Lynch
• Το soundtrack της ταινίας είναι ΘΕΙΚΟ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, ειδικά το Prophecy Theme
• Τσίμπησε και μια υποψηφιότητα για Oscar ήχου

Conclusion

Σίγουρα είναι δύσκολο να ακολουθήσεις την πλοκή άμα δεν ξέρεις τι σου γίνεται, οι διάλογοι είναι... περίεργοι και τα γραφικά δεν είναι και τα καλύτερα, ωστόσο ανα φάσεις η ταινία γίνεται αρκετά εντυπωσιακή και άμα  δεν σε νοιάζει να ξέρεις ανα πάση στιγμή ποιος έκανε τι, πως έγινε αυτό, γιατί έγινε έτσι, τι ζελέ βάζει στα μαλιά του ο Sting κτλ τότε σίγουρα σαν ταινία καλτ βλέπετε ευχάριστα.

Clash of the Titans

Πηγή: βιβλίο Ιστορίας Γ Δημοτικού

Ήταν κάπου εκεί στο όχι και τόσο μακρινό 2007, όταν έβγαινε μια ταινία βασισμένη στην αρχαία ελληνική ιστορία με τίτλο 300, η οποία θα άλλαζε από τότε μεταξύ άλλων τη στάση του Hollywood απέναντι στα ψηφιακά εφέ, την ελληνική κουλτούρα και τους κοιλιακούς. Η παρέα του Leonidas και των φίλων του από τα Joe Weider έκανε τεράστια επιτυχία και η ταινία ήταν ανέλπιστα πιστή στα πραγματικά γεγονότα (μη βαράτε, μιλάμε για το Hollywood). Έτσι, βλέποντας ότι ο συνδυασμός ελληνική ιστορία/μυθολογία και CGI έχει πέραση άρχισαν τα επόμενα χρόνια να ξεπετάγονται μία μία επικές υπερπαραγωγές, με επικά εφέ, επικό cast και επική βλακεία!

Μια από αυτές τις ταινίες είναι το Clash Of The Titans του 2010, το οποίο μου ρθε στο μυαλό πριν λίγο καιρό όταν έβλεπα το trailer του sequel που βγήκε πρόσφατα. Φυσικά δεν είχα τεράστιες απαιτήσεις όταν πήγα να το δω, blockbuster είναι και πήγα για τα εφέ και το χαβαλέ. Και για αυτό το λόγο δεν με ένοιαζε και ο βιασμός της ελληνικής μυθολογίας. Όποιος έχει δει Ηρακλή ή Ζήνα ξέρει ότι υπάρχουν και χειρότερα. Η πλοκή με λίγα λόγια παίρνει τον μύθο του Περσέα, τον αναμυγνύει με random στοιχεία της παγκόσμιας μυθολογίας (ναι παγκόσμιας) και φτιάχνει μια στάνταρ χολιγουντιανή ιστορία. Ο Περσέας λοιπόν (τον υποδύεται ο τυπάς από το Avatar), ορφανό και κατατρεγμένο, υιοθετείται από ψαρά που τον βρίσκει στη θάλασσα και τον μεγαλώνει σαν δικό του. Μετά από πολλά χρόνια, ενήλικος πια βλέπει την οικογένεια του να πεθαίνει ως παράπλευρη απώλεια του πόλεμου μεταξύ Ολύμπιων και ανθρώπων επειδή οι τελευταίοι δεν γουστάρουν να τους έχουν πλέον πάνω από το κεφάλι τους. Ο βασιλιάς του Άργους πεπεισμένος ότι δεν χρειάζεται πια τους θεούς (ο Νίτσε διαβαζόταν από τότε) κλείνει όλους τους ναούς, καταστρέφει όλα τα αγάλματα κτλ. Τσαντισμένος ο Δίας Liam Neeson στέλνει τον Άδη Ralph Fiennes στο Άργος να γαμήσει και να δείρει. Ο Άδης απειλεί τον βασιλιά ότι εάν δεν θυσιάσει την μονάκριβη κορούλα του Ανδρομέδα σε 10 μέρες, θα ξαμολύσει το Κράκεν και θα καταστρέψει το Άργος μια και καλή. Αυτά που μαθαίναμε στο σχολείο δηλαδή.

Μέχρις εδώ όλα καλά, ωστόσο αγαπητοί παραγωγοί έχω μια μικρή παρατήρηση. Ρε παιδιά, εφόσον δανείζεστε που δανείζεστε στοιχεία απο τη μυθολογία τουλάχιστον δείξτε τα και σωστά και μην τα μετατρέπετε σε ότι σας καβλώσει!  Ακολουθούν μερικά παραδείγματα

Δίας

------>

Liam Neeson σε αλουμινόχαρτο

Άδης

------>

smoke monster

Kraken

------>

Doom 3

Όπως είναι φυσικό ο ήρωας Περσέας, ο οποίος μαθαίνουμε και ότι είναι ξώγαμο του Δία, είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει την πόλη. Έτσι ξεκινάει μαζί με μερικούς κομπάρσους να βρει ένα τρόπο να σκοτώσει το CGI Κράκεν και να αντιμετωπίσει τον Άδη. Στη διαδρομή του αντιμετωπίζει τέρατα, τεράστιους σκορπιούς, μερικά τζίνι (ναι τα γνωστά) και την μέδουσα, με τελικό boss το ίδιο το Κράκεν φυσικά.

Σίγουρα τώρα να κάτσω να σχολιάσω σενάριο, σκηνοθεσία κτλ είναι άδικο. Εντάξει δεν λέω  στις σκηνές μάχης περνάς καλά αλλά από εκεί και πέρα δεν έχει τίποτε άλλο η ταινία. Ακόμα και συγκριτικά με άλλες του είδους της δεν προσφέρει κάτι καινούργιο. Το ένα κλισέ διαδέχεται το άλλο και οι "ήρεμες" σκηνές υπάρχουν απλά ως σύνδεσμοι από την μία μάχη στην άλλη. Ακόμα και με τόσο budget και κορυφαίο καστ καταφεραν να φτιάξουν απλά μια από τα ίδια. Αλλά δεν πειράζει διάολε! Βλέπεις τον Liam Neeson ντυμένο Φλορινιώτη από τα 80΄ς και τη θεά Alexa Davalos να περιφέρεται με κάτι σαν νυκτικό σε όλη την ταινία.

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Οι θεατές που δεν έδωσαν λεφτά να το δουν 3D
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Ουυυυυυ
• Είναι remake πολύ καλύτερης ταινίας του 1981, όπου τον Δία τον έπαιζε ο Laurence Olivier
• H μόνη άλλη ταινία που έπαιζαν μαζί Liam Neeson και Ralph Fiennes είναι η Λίστα του Σίντλερ. Άλλες εποχές...
• Μπορείτε να κρατήσετε μόνο την Alexa Davalos στο επόμενο sequel?

Conclusion

E καλά αν δεν έχεις τι να κάνεις, κατέβασέ το  νοίκιασέ το να το δεις. Σίγουρα όμως δεν τα άξιζε τα λεφτά του εισιτηρίου. Το sequel είναι μάλλον λίγο καλύτερο.