Dune

Vogue: Συλλογή Άνοιξη-Καλοκαίρι 23090 μ.Χ 

Κοίτα ταινία που διάλεξα....

Dune λοιπόν, ταινία του 1984 βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert και ένα από τα πιο περίπλοκα, μπερδεμένα και WTF έργα στην ιστορία του σινεμά. Λόγω της τεράστιας εμπορικής και καλλιτεχνικής επιτυχίας του βιβλίου, η ταινία αναμενόταν με πολύ μεγάλες προσδοκίες από το κοινό, ωστόσο, παρότι η παραγωγή κράτησε πάνω από δεκαετία και πέρασε από χίλια κύματα, αλλαγές σεναρίου, παραγωγού, σκηνοθέτη, καθαρίστριας κτλ, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα mindfuck του κερατά, κυρίως βασικά γιατί οι παραγωγοί ανέθεσαν στον σκηνοθέτη να χωρέσει 442 σελίδες γεμάτες πολιτικές ίντριγκες, περίπλοκες θρησκευτικές ιδεολογιές, ανθρωπιστική φιλοσοφία, οικολογικές ιδέες και ψυχωτροπικά ναρκωτικά σε ένα έργο 190 λεπτών. Το βιβλίο του Herbert φυσικά καταφέρνει να συνδυάσει τα παραπάνω στοιχεία σε ένα γαμάτο μίγμα φιλοσοφίας και sci fi, σε αντίθεση με την ταινία, και δεν είναι τυχαίο που θεωρείται από πολλούς το καλύτερο διήγημα επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών. To σύμπαν του Dune παραμένει ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια (το βιβλίο βγήκε το 1966) αρκετά πρωτοποριακό, η θεματολογία του είναι διαχρονική και στο επίκεντρο της βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος (εξωγήινοι, ρομπότ κτλ απουσιάζουν).

Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η επιλογή του David Lynch στη θέση του σκηνοθέτη για τη μεταφορά ενός τόσο περίπλοκου υλικού στην οθόνη, ίσως δεν ήταν και η πιο σοφή κίνηση. Όσοι έχουν δει ταινία του David Lynch (και ζήτησαν τα λεφτά τους πίσω) ξέρουν ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Για όσους δεν τον γνωρίζουν ακολουθεί ενημερωτικό γράφημα

Stanley Kubrick

+

LSD

=

David Lynch

Παρολαυτά, η ταινία καταφέρνει  να ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό την πλοκή του βιβλίου. Θα προσπαθήσω τώρα να περιγράψω το story όσο πιο απλά μπορώ αν και είναι στατιστικά σίγουρο ότι θα χάσω το 80% των αναγνωστών μου μέχρι το τέλος του κειμένου...

Αχέμ...Το Dune λοιπόν εκτυλίσσεται σε μια εποχή 20000 χρόνια από σήμερα, όπου ο άνθρωπος έχει καταφέρει να ταξιδέψει και να κατοικήσει στα πέρατα του σύμπαντος. Το τεχνολογικό και επιστημονικό επίπεδο έχει εξελιχθεί τρομερά ωστόσο η χρήση υπολογιστών, ρομπότ και γενικά "σκεπτόμενων" μηχανών απαγορεύεται με θρησκευτικό φανατισμό λόγω ενός συμβάντος του παρελθόντος. Έτσι τη θέση των μηχανών έχουν καταλάβει άνθρωποι με παρόμοιες αρμοδιότητες και αυξημένη ευφυία και αισθήσεις. Αυτές τις δυνατότητες τις προσφέρει η κατανάλωση ενός ψυχωτροπικού ναρκωτικού, του Melange (και όχι δεν το λέω μπαχαρικό όπως είναι η ακριβής μετάφραση γιατί είναι ηλίθιο) η κατανάλωση του οποίου προσφέρει μακροζωία, αυξημένη διαίσθηση και σε ένα περιορισμένο βαθμό πρόγνωση μελλοντικών γεγονότων, έτσι δεν είναι τυχαίο που αποτελεί το πιο πολύτιμο αγαθό του σύμπαντος.

 Η ανθρωπότητα είναι οργανωμένη σε μια διαστρική φεουδαρχική αυτοκρατορία όπου οι αριστοκράτες (Δούκες, Βαρόνοι κτλ)  έχουν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρους πλανήτες και λογοδοτούν μόνο στον Αυτοκράτορα (πάνω κάτω η Ελλάδα δηλαδή). Εκτός όμως από τις διάφορες αριστοκρατικές οικογένειες, κεντρικό ρόλο επίσης παίζουν διάφορες φατρίες εξουσίας, όπως η συντεχνία των navigators οι οποίοι με τη βοήθεια του melange κατευθύνουν τα σκάφη στο διαστημικό τους ταξίδι και η αδελφότητα των Bene Gesserit η οποία αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες, τα μέλη της οποίας έχουν σχεδόν υπερφυσικές δυνατότητες αντίληψης και οξυδέρκειας. 

Δυστηχώς η αντίληψή τους δεν περιλαμβάνει και στοιχειώδη κομμωτική

Καιιιι....αυτή ήταν η εισαγωγή της ταινίας. Are you still with me? 

Η υπόθεση λοιπόν ακολουθεί τον Paul Atreides τον οποίο υποδύεται ο Kyle MacLachlan (ναι κορίτσια ο τυπάς από το sex and the city), γιο του δούκα Leto Atreides και την εξέλιξή του από διάδοχο του πατέρα του σε κυνηγημένο εξόριστο, αρχηγό ανταρτών και τέλος σε... δεν είμαι βασικά σίγουρος, κάτι με μια προφητεία or something. Στην αρχή της ταινίας ο αυτοκράτορας προσφέρει στον πατέρα του Paul να κυβερνήσει τον πλανήτη Arrakis ή Dune όπως ονομάζεται στην τοπική. Αυτός ο πλανήτης αποτελείται αποκλειστικά από ερήμους, κατοικείται από τεράστια σκουλήκια και νομαδικές φυλές και είναι η μοναδική πηγή του περιβόητου ναρκωτικού Melange έτσι όποιος τον ελέγχει έχει τρομερή δύναμη στα χέρια του. Ωστόσο ανακαλύπτουμε ότι αυτό είναι απλά ένα σχέδιο του αυτοκράτορα και των navigators για να ξεφορτωθούν μια και καλή τον δούκα Leto και την αυξανώμενη δύναμη του. Έτσι σχεδιάζει μαζί με τον Βαρώνο Harkonnen, ο οποίος έχει βεντέτα με τους Atreides, να επιτεθούν σε ανύποπτο χρόνο στον δούκα και να τον εξοντώσουνε. Η ιστορία από εκεί και πέρα ακολουθεί τον πρωταγωνιστή καθώς ξεφεύγει στη έρημο, συσπειρώνει μια ομάδα ντόπιων νομάδων, γίνεται αρχηγός τους και κλιμακώνεται σε μία τελική μάχη στην οποία μεταξύ άλλων ο Paul μονομαχεί με τον... Sting.

O οποίος τότε πέρναγε φάση επαναπροσδιορισμού του στιλ του

Πέρα όμως από τον όλον λαβύρινθο της υπόθεσης, η ταινία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακή αλλά πιο πολύ εχμ... μοναδική. Δεν έχει καμία σχέση με ταινίες του τύπου πόλεμος των άστρων κτλ, γιατί το στυλ της είναι πιο πολύ μινιμαλιστικό. Αυτό σημαίνει ότι δεν γίνονται συνέχεια σούπερ διαστημικές μονομαχίες ή ανταλλαγή laser και γενικά η τεχνολογία δεν παίζει πολύ βασικό ρόλο. Ωστόσο αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί έτσι επικεντρώνεται περισσότερο στους χαρακτήρες της, τις επιλογές και τις επιπτώσεις τους. Όχι πως του λείπουν οι σκηνές δράσεις, απλά δεν βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας (και του budget). 

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Alia, η μικρή αδερφή του Paul
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Ο Βαρώνος σου πρήζει τα @@...
• Σκηνή όλα τα λεφτά: Όταν εμφανίζετε το γιγάντιο worm μένεις λίγο
• Μερικά χαριτωμένα στοιχεία όπως βαλβίδες στο στήθος, ιπτάμενοι παχύσαρκοι και το άρμεγμα μιας... γάτας ΔΕΝ έχουν καμία σχέση με το βιβλίο και είναι καθαρά David Lynch
• Το soundtrack της ταινίας είναι ΘΕΙΚΟ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, ειδικά το Prophecy Theme
• Τσίμπησε και μια υποψηφιότητα για Oscar ήχου

Conclusion

Σίγουρα είναι δύσκολο να ακολουθήσεις την πλοκή άμα δεν ξέρεις τι σου γίνεται, οι διάλογοι είναι... περίεργοι και τα γραφικά δεν είναι και τα καλύτερα, ωστόσο ανα φάσεις η ταινία γίνεται αρκετά εντυπωσιακή και άμα  δεν σε νοιάζει να ξέρεις ανα πάση στιγμή ποιος έκανε τι, πως έγινε αυτό, γιατί έγινε έτσι, τι ζελέ βάζει στα μαλιά του ο Sting κτλ τότε σίγουρα σαν ταινία καλτ βλέπετε ευχάριστα.

Clash of the Titans

Πηγή: βιβλίο Ιστορίας Γ Δημοτικού

Ήταν κάπου εκεί στο όχι και τόσο μακρινό 2007, όταν έβγαινε μια ταινία βασισμένη στην αρχαία ελληνική ιστορία με τίτλο 300, η οποία θα άλλαζε από τότε μεταξύ άλλων τη στάση του Hollywood απέναντι στα ψηφιακά εφέ, την ελληνική κουλτούρα και τους κοιλιακούς. Η παρέα του Leonidas και των φίλων του από τα Joe Weider έκανε τεράστια επιτυχία και η ταινία ήταν ανέλπιστα πιστή στα πραγματικά γεγονότα (μη βαράτε, μιλάμε για το Hollywood). Έτσι, βλέποντας ότι ο συνδυασμός ελληνική ιστορία/μυθολογία και CGI έχει πέραση άρχισαν τα επόμενα χρόνια να ξεπετάγονται μία μία επικές υπερπαραγωγές, με επικά εφέ, επικό cast και επική βλακεία!

Μια από αυτές τις ταινίες είναι το Clash Of The Titans του 2010, το οποίο μου ρθε στο μυαλό πριν λίγο καιρό όταν έβλεπα το trailer του sequel που βγήκε πρόσφατα. Φυσικά δεν είχα τεράστιες απαιτήσεις όταν πήγα να το δω, blockbuster είναι και πήγα για τα εφέ και το χαβαλέ. Και για αυτό το λόγο δεν με ένοιαζε και ο βιασμός της ελληνικής μυθολογίας. Όποιος έχει δει Ηρακλή ή Ζήνα ξέρει ότι υπάρχουν και χειρότερα. Η πλοκή με λίγα λόγια παίρνει τον μύθο του Περσέα, τον αναμυγνύει με random στοιχεία της παγκόσμιας μυθολογίας (ναι παγκόσμιας) και φτιάχνει μια στάνταρ χολιγουντιανή ιστορία. Ο Περσέας λοιπόν (τον υποδύεται ο τυπάς από το Avatar), ορφανό και κατατρεγμένο, υιοθετείται από ψαρά που τον βρίσκει στη θάλασσα και τον μεγαλώνει σαν δικό του. Μετά από πολλά χρόνια, ενήλικος πια βλέπει την οικογένεια του να πεθαίνει ως παράπλευρη απώλεια του πόλεμου μεταξύ Ολύμπιων και ανθρώπων επειδή οι τελευταίοι δεν γουστάρουν να τους έχουν πλέον πάνω από το κεφάλι τους. Ο βασιλιάς του Άργους πεπεισμένος ότι δεν χρειάζεται πια τους θεούς (ο Νίτσε διαβαζόταν από τότε) κλείνει όλους τους ναούς, καταστρέφει όλα τα αγάλματα κτλ. Τσαντισμένος ο Δίας Liam Neeson στέλνει τον Άδη Ralph Fiennes στο Άργος να γαμήσει και να δείρει. Ο Άδης απειλεί τον βασιλιά ότι εάν δεν θυσιάσει την μονάκριβη κορούλα του Ανδρομέδα σε 10 μέρες, θα ξαμολύσει το Κράκεν και θα καταστρέψει το Άργος μια και καλή. Αυτά που μαθαίναμε στο σχολείο δηλαδή.

Μέχρις εδώ όλα καλά, ωστόσο αγαπητοί παραγωγοί έχω μια μικρή παρατήρηση. Ρε παιδιά, εφόσον δανείζεστε που δανείζεστε στοιχεία απο τη μυθολογία τουλάχιστον δείξτε τα και σωστά και μην τα μετατρέπετε σε ότι σας καβλώσει!  Ακολουθούν μερικά παραδείγματα

Δίας

------>

Liam Neeson σε αλουμινόχαρτο

Άδης

------>

smoke monster

Kraken

------>

Doom 3

Όπως είναι φυσικό ο ήρωας Περσέας, ο οποίος μαθαίνουμε και ότι είναι ξώγαμο του Δία, είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει την πόλη. Έτσι ξεκινάει μαζί με μερικούς κομπάρσους να βρει ένα τρόπο να σκοτώσει το CGI Κράκεν και να αντιμετωπίσει τον Άδη. Στη διαδρομή του αντιμετωπίζει τέρατα, τεράστιους σκορπιούς, μερικά τζίνι (ναι τα γνωστά) και την μέδουσα, με τελικό boss το ίδιο το Κράκεν φυσικά.

Σίγουρα τώρα να κάτσω να σχολιάσω σενάριο, σκηνοθεσία κτλ είναι άδικο. Εντάξει δεν λέω  στις σκηνές μάχης περνάς καλά αλλά από εκεί και πέρα δεν έχει τίποτε άλλο η ταινία. Ακόμα και συγκριτικά με άλλες του είδους της δεν προσφέρει κάτι καινούργιο. Το ένα κλισέ διαδέχεται το άλλο και οι "ήρεμες" σκηνές υπάρχουν απλά ως σύνδεσμοι από την μία μάχη στην άλλη. Ακόμα και με τόσο budget και κορυφαίο καστ καταφεραν να φτιάξουν απλά μια από τα ίδια. Αλλά δεν πειράζει διάολε! Βλέπεις τον Liam Neeson ντυμένο Φλορινιώτη από τα 80΄ς και τη θεά Alexa Davalos να περιφέρεται με κάτι σαν νυκτικό σε όλη την ταινία.

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Οι θεατές που δεν έδωσαν λεφτά να το δουν 3D
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Ουυυυυυ
• Είναι remake πολύ καλύτερης ταινίας του 1981, όπου τον Δία τον έπαιζε ο Laurence Olivier
• H μόνη άλλη ταινία που έπαιζαν μαζί Liam Neeson και Ralph Fiennes είναι η Λίστα του Σίντλερ. Άλλες εποχές...
• Μπορείτε να κρατήσετε μόνο την Alexa Davalos στο επόμενο sequel?

Conclusion

E καλά αν δεν έχεις τι να κάνεις, κατέβασέ το  νοίκιασέ το να το δεις. Σίγουρα όμως δεν τα άξιζε τα λεφτά του εισιτηρίου. Το sequel είναι μάλλον λίγο καλύτερο.

 

High Fidelity

"We are the kings of Pop Culture!!"

Σχέσεις, χωρισμός, κρίση μέσης ηλικίας, αντρική ψυχολογία και πολύ, πάαααρα πολύ μουσική! Αυτά είναι τα στοιχεία που συνθέτουν μία από τις καλύτερες κωμωδίες των 00's, η οποία βλέπει τις διαχρονικές σχέσεις με το αντίθετο φύλο από μία διαφορετική σκοπιά... αυτή του μέσου άντρα (ναι, κυρίες μου υπάρχει και αυτή). Και όταν λέω "μέσος άντρας" δεν έννοω φυσικά το Hollywood του Aston Kutcher και του Seth Rogen με τις εξυπναδίστικες κομεντί τους, γιατί όσο σχέση έχουν αυτοί με τον μέσο άντρα άλλη τόση έχω και εγώ με τον Roger Erbert. Ευτυχώς η σκηνοθεσία του Stephen Frears και το καταπληκτικό σενάριο αποτελούν κάτι διαφορετικό.

Στηριγμένο στο εξίσου γαμάτο βιβλίο του Nick Hornby, το High Fidelity ακολουθεί τη ζωή του Rob Gordon (φοβερός o John Cusack) από τη στιγμή που χωρίζει με την κοπέλα του και έπειτα. Χωρίς να έχει ιδιαίτερους στόχους στη ζωή του ή όρεξη να πραγματοποιήσει κανέναν, αρχίζει να συλλογίζεται γιατί πάντα η ερωτική του ζωή έχει την ίδια κατάληξη, δηλαδή να τον παρατάνε οι γκόμενες. Πορωμένος με την ποπ μουσική (ανεξάρτητα δεκαετίας), οργανώνει όλα τα γεγονότα και προτιμήσεις της ζωής του σε λίστες τραγουδιών π.χ. top 5 επαγγέλματα, top 10 στάσεις του σεξ κτλ.  Έτσι, και αφού καταλαβαίνει ότι με τα πατημένα 35 η κρίση ηλικίας αρχίζει και του χτυπάει την πόρτα, ξεκινάει να βρει τι σκατά κάνει λάθος στις σχέσεις του. Σε αυτή την αναζήτηση σχεδιάζει να συναντήσει τις Top 5 σχέσεις της ζωής του και να τις ρωτήσει τους λόγους για τους οποίους τον παρατήσανε (ακόμα και αυτή του γυμνασίου!). Παράλληλα, προσπαθεί να κερδίσει πίσω και την κοπέλα του την οποία λιγουρεύεται ένας Tim Robbins με αλογοουρά.

Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης είναι δύσκολο να μην βρούμε στοιχεία τα οποία όλοι έχουμε ζήσει. Οι Top 5 σχέσεις του πρωταγωνιστή θυμίζουν περισσότερο 5 φάσεις σχέσεων στη ζωή ενός άντρα. Ξεκινάει στο δημοτικό/γυμνάσιο με το αθώο μπαλαμούτι στην αυλή, συνεχίζει με την καθαρά σεξουαλική σχέση του λυκείου, περνάει τον πραγματικά δυνατό και ολοκληρωμένο έρωτα ως φοιτητής (θεά Cathrine Zeta Jones!) και τέλος καταλήγει να κάνει σχέσεις οι οποίες δεν στηρίζονται μονο στο δυνατό πάθος αλλά και στη γαμημένη λογική, λόγω του φόβου της μοναξιάς. Και έτσι ο Rob φτάνει στο σήμερα, στα 30 κάτι, πρόσφατα χωρισμένος, ιδιοκτήτης ενός δισκάδικου που έχει βαρεθεί και κολλητός με τους δύο υπαλλήλους του οι οποίοι είναι και αυτοί geek με την ποπ μουσική και απροσάρμοστοι.

Κιεγώ δεν θα άντεχα να δουλεύω με τον Jack Black όλη μέρα..

Αλλά οκ, πέρα από τις διάφορες ψυχοκοινωνικοπολιτικοβιολογικές αναλύσεις και προεκτάσεις της ταινίας (που δεν μας νοιάζουν), το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν γίνεται να μην συμπαθήσεις τον πρωταγωνιστή. Η άννοια και ο απόλυτος σταρχιδισμός του μετά τον χωρισμό του μας είναι απόλυτα κατανοητά. Because dear women, μπορεί να μην αντιμετωπίζουμε τον χωρισμό με κλάματα, οδυρμούς και γλυκά, αλλά έχουμε ξενερωμένη διάθεση όλη μέρα, βλέπουμε εφιάλτες με εσάς στα χέρια άλλου, είμαστε ικανοί να σας τηλεφωνούμε όλη μέρα για να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση και άμα μας πείτε ότι κάνατε σεξ με άλλον ....it gets much worse. Ωστόσο, όπως ανακαλύπτει και ο Rob, υπάρχει κάποια στιγμή στην ζωή μας που σταματάμε να έχουμε την συμπεριφορά του αγοριού-κυνηγού και βλέπουμε τα πράγματα από μια πιο ενήλικη και ρεαλιστική σκοπιά (αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παραμένουμε παιδιά!) .

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Σίγουρα ο πρωταγωνιστής Rob Gordon
• Σκηνή όλα τα λεφτά: Η σκηνή που πλακώνουν τον Tim Robbins στο ξύλο δεν υπάρχει!
• Υποδειγματική η μεταφορά του βιβλίου από τον σκηνοθέτη Stephen Frears και τους σεναριογράφους
• Ο Stevie Wonder έκανε μουσικά εγκλήματα στα 80's και 90's. Εσύ το ξερες? Ναι το μαθαίνεις και αυτό μαζί με άλλα παρόμοια στην ταινία!
• Cameo από Bruce Springsteen
• Η Lisa Bonet ερμηνεύει το "Baby I love your way" στην πιο γαμάτη sexy εκδοχή που υπάρχει

Conclusion

Από τις ταινίες που αξίζει να δεις ακόμα και αν τα γούστα σου περιλαμβάνουν μόνο γερμανικό εναλλακτικό κινηματογράφο και Βασίλη Καίλα.