Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Midnight in Paris


"And that one time i crashed a fucking wedding!"


Νοσταλγία.... νοσταλγία παντού. Πρόσωπα, πράγματα, εποχές, μουσικές, ήθη, έθιμα, lifestyle. Μια ολόκληρη ταινία αφιερωμένη στη φράση "αχ και να ζούσα στο...". 

Αυτό σκέφτεται συνεχώς και ο πρωταγωνιστής Gil Pender (Owen Wilson) ο οποίος φτάνοντας στο Παρίσι με την αρραβωνιαστικιά του Inez και τους συντηρητικούς γονείς της νιώθει να ασφυκτιά στο σήμερα και ονειρεύεται την εποχή των roaring 20's και τις διάσημες προσωπικότητες που περπάταγαν και γλεντούσαν τότε στα σοκάκια της πόλης. Έτσι μια νύχτα που περπατά μόνος του στους δρόμους βλέπει ένα peugeot του 20' να ξεπροβάλλει από το πουθενά και να τον μεταφέρει πίσω στο χρόνο και στην εποχή που τόσο λατρεύει. Εκεί ανάμεσα στα πάρτι του Jean Cocteau και τις καλλιτεχνικές συγκεντρώσεις της Gertrude Stein συναντά όλη την αφρόκρεμα της καλλιτεχνικής σκηνής της εποχής, όπως τον Hemingway, τον Fitzgerald και τον Dali. Ωστόσο όταν ξημερώνει ο πρωταγωνιστής γυρνάει  αναγκαστικά πάλι στην εποχή του. Έτσι με κάθε μέρα που περνάει στο Παρίσι ο Gil νιώθει ολοένα και περισσότερο την αντίθεση μεταξύ του σήμερα και του χτες, η οποία κορυφώνεται όταν αρχίζει να ερωτεύεται την ερωμένη του Πικάσο Adriana (Marion Cotillard).

Η οποία αποτελεί από μόνη της λόγο για να δεις την ταινία

Η 41η ταινία του γίγαντα (μεταφορικά) Woody Allen αφήνει κατά μέρος τους πολλούς νευρωτικούς και ψυχαναλυτικούς διαλόγους των προηγούμενων έργων του δίνοντας στο κοινό μια πιο μεστή και προσιτή ταινία η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και μία από τις κορυφαίες του. Με setting φυσικά το Παρίσι ακολουθεί τον ονειροπόλο πρωταγωνιστή καθώς αναζητά την εσωτερική ολοκλήρωση την οποία δεν μπορεί να βρει στην πεζή και κυνική πραγματικότητα του 21ου αιώνα. Έτσι η πλοκή του χαρίζει αυτό ακριβώς που ονειρεύεται κάθε νοσταλγός, δηλαδή τη δυνατότητα να ζήσει στην εποχή που  τόσο ονειρεύεται. Έχοντας ως σύμμαχο τον μαγικό ρεαλισμό ο σκηνοθέτης αγνοεί τα περιττά στοιχεία φαντασίας που συνήθως τρώνε τσάμπα χρόνο και έτσι επικεντρώνεται καθαρά στις σχέσεις των χαρακτήρων του. Με λίγα λόγια η απάντηση στην ερώτηση "Μα γιατί γυρνάει πίσω στο χρόνο?" είναι "Γιατί έτσι! Τώρα σκάσε και άσε με να δω την ταινία".

Η αντίθεση μεταξύ των 2 εποχών επισημαίνετε από την πρώτη στιγμή που ο Owen Wilson πατάει το πόδι του στο Peugeot αντίκα. Από τη μία μεριά έχει την ρεαλίστρια και materialistic αρραβωνιαστικιά του, τους ρεπουμπλικανούς-καρικατούρες γονείς της και την αποστειρωμένη κοινωνία του 21ου αιώνα. Από την άλλη κάθε βράδυ ζει σε μια εποχή πιο ζεστή, πιο ανθρώπινη,  που δεν φοβάται να ονειρευτεί, να διασκεδάσει, να μεθύσει και να αμφισβητήσει. Η τέχνη για τους διάσημους χαρακτήρες που γνωρίζει ο πρωταγωνιστής είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και η ζωή τους και οι εμπειρίες τους μια συνεχή πηγή έμπνευσης (βλέπε Hemingway). Αντίθετα στη σημερινή εποχή το έργο τους αυτό μελετάται με ψυχρούς επιστημονικούς όρους και η ζωή τους αναλύεται από ψευτο-διανοούμενους, όπως ο χαρακτήρας του Michael Sheen, που κάνουν φιγούρα με τις γνώσεις τους ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τίποτα.

"Think about all this sex we could have in this retro chair!"

Τελικά, ο έρωτας του πρωταγωνιστή για την Adriana είναι ταυτόχρονα και ο έρωτας του για την εποχή στην οποία εκείνη ζει διότι στο πρόσωπο της αντικρίζει οτιδήποτε αυτή εκφράζει. Ωστόσο, όπως ανακαλύπτει, κάθε άνθρωπος έχει την δικιά του χρυσή εποχή που θα ήθελε να ζήσει και για αυτό το λόγο η εσωτερική ικανοποίηση δεν έχει να κάνει με την ανάμνηση του τέλειου χτες αλλά με το να καταφέρνεις να ζεις το ατελές σήμερα. Κρατώντας αυτό το επιμύθιο ως επίκεντρο της υπόθεσης ο Allen στολίζει την ταινία με οτιδήποτε όμορφο μπορεί να τραβήξει μια κάμερα στην πόλη του φωτός κάνοντας κυριολεκτικά έρωτα με τον φακό και τα τοπία. Άμα προσθέσεις σε αυτό το μείγμα το πολύ καλό soundtrack και το χαρακτηριστικό χιούμορ του σκηνοθέτη έχεις μία από τις καλύτερες ρομαντικές κομεντί των τελευταίων χρόνων.



Highlights

  • Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Hemingway, όπως και στην πραγματικότητα φαντάζομαι.
  • Σκηνή όλα τα λεφτά: Η συζήτηση με τους σουρεαλιστές...
  • Η αρχική σεκάνς-τουριστικό προμόσιον του Παρισιού κρατάει 3.5 λεπτά.
  • Κάπου παίζει και η Carla Bruni
  • Η αγαπημένη ταινία του Tarantino για το 2011
  • Για όσους ενδιαφέρονται ο δρόμος που γυρνάει τον πρωταγωνιστή πίσω στον χρόνο λέγεται Rue Saint-Étienne du Mont



Conclusion
Έλα Woody, ώρα να περάσεις σιγά σιγά και από Αθήνα μεριά.....