Fifty shades of Stupid - An Intervention

Γεια σας κορίτσια! Για όσες δεν ξέρουν τι είναι intervention, έτσι λένε στο Αμέρικα την μάζωξη συγγενών και φίλων στο σπίτι ενός ατόμου με κάποιο πρόβλημα εξάρτησης-πχ ναρκωτικά, τζόγος, σεξ, ποτό-με σκοπό να του εκφράσουν την ανησυχία τους και να τον πείσουν να ζητήσει βοήθεια/θεραπεία. So dear girls this is an Intervention

Αυτό το post απευθύνεται κυρίως στο γυναικείο κοινό και ειδικότερα στις fans του υπερεπιτυχημένου best seller Fifty Shades Of Gray. Σίγουρα δεν υπονοώ ότι πάσχεται από κάποιο είδος εξάρτησης και προφανώς γνωρίζω ότι δεν μου πέφτει κανένας λόγος για το συγκεκριμένο βιβλίο, αφενός διότι ανήκω στο ισχυρό (λέμε τώρα) φύλο και αφετέρου γιατί δεν συμπεριλαμβάνομαι στο ηλικιακό target group του (νοικοκυρές 30-60). Παρολαυτά όταν έμαθα για την ύπαρξη μιας νουβέλας (από το sport24 μάλιστα) η οποία είχε στοιχεία BDSM, κινηματογραφική μεταφορά στα σκαριά και προοριζόταν με μαθηματική ακρίβεια να γίνει το νέο Twilight, αποφάσισα να δω τι σκατά έχουν πια αυτά τα βιβλία και κολλάνε τα θηλυκά  σαν την μύγα μες στο μέλι. Φυσικά δεν είχα στο παρελθόν καμία επαφή με το συγκεκριμένο είδος... fiction και το μόνο σημείο αναφοράς που μπορούσα να θυμηθώ είναι 2 ώρες που κάποτε σπατάλησα μπροστά στο PC για να δω το πρώτο Twilight.

Προς το τέλος ευχόμουν να κάνει cameo εμφάνιση ο BLADE

Παρόλαυτα τα γούστα είναι υποκειμενικά και καθετί που βρίσκω εγώ ωραίο δεν είναι απαραίτητο να αρέσει στους υπόλοιπους και αντίστροφα. Με αυτό το σκεπτικό κατέβασα στο Kindle το Fifty Shades of Grey κυρίως από την περιέργεια να μάθω τι ακριβώς έχουν αυτά τα ρομάντζα του σήμερα και κάνουν τέτοια τρελή επιτυχία και τι επίδραση έχουν στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα (φυσικά λέω μαλακίες, για το σκληρό γαμήσι που πέφτει το κατέβασα). Η ανάγνωση του βιβλίου έφτασε μέχρι λίγο μετά την μέση, σημείο στο οποίο ο εγκέφαλος αρνήθηκε να προχωρήσει παρακάτω και το στομάχι απείλησε με προειδοπειητικές συσπάσεις. Και εδώ ακριβώς είναι ο λόγος αυτού του intervention, διότι η υποκειμενικότητα έχει και τα όριά της σε αντίθεση με την μαλακία που είναι απεριόριστη, ειδικά σε αυτό το βιβλίο. Ειλικρινά τώρα κορίτσια, 40 εκατομμύρια αντίτυπα? Τι σκατά δεν υπήρχαν άλλα βιβλία με παρόμοιο περιεχόμενο στην αγορά? Προσωπικά μια χαρά μου φαίνεται η θεματολογία του βιβλίου και βρίσκω πολύ έξυπνη την προοπτική μιας σχέσης BDSM σε ρομάντζο. Το θέμα είναι ότι η υλοποίηση της εν λόγω ιστορίας από την συγγραφέα E. L. James είναι απλά ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ!

Σίγουρα ως άντρας δεν έχω την ψυχολογία να δω το βιβλίο με το δικό σας μάτι , ωστόσο προσωπικά πιστεύω ότι όταν κάτι είναι πάρα πολύ άσχημο θα φαίνεται και στην πλειοψηφία άσχημο, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας κτλ (πχ το ολοκαύτωμα). Έτσι, και παρόλο που δεν μπορώ να πω πλήρη άποψη μιας και δεν το ολοκλήρωσα, θα προσπαθήσω να εκφράσω τη γνώμη μου για όσα διάβασα και δεν πρόλαβε ακόμα να διαγράψει ο εγκέφαλος μου από τη μνήμη.


Plot(?)
Όχι δεν θα κάτσω να παρουσιάσω αναλυτικά καμιά πλοκή. Εφόσον το όλο μυθιστόρημα ξεκίνησε ως ιστορία του fanfiction.net με ήρωες τους χαρακτήρες του Twilight, όλοι καταλαβαίνουν πάνω κάτω το γενικό outline της υπόθεσης. Γενικά μπορώ να αναφέρω ότι η ιστορία ακολουθεί την κλασική συνταγή: φτωχό κορίτσι ψάχνει αγόρι, πλούσιο αγόρι βρίσκει κορίτσι, πλούσιο αγόρι  πλακώνει στο ξύλο φτωχό κορίτσι στο κρεββάτι, φτωχό κορίτσι ερωτεύεται πλούσιο αγόρι. Στην περίπτωσή μας το φτωχό κορίτσι είναι η 22χρονη παρθένα φοιτήτρια Anastasia Steele (ήδη η πλοκή δεν βγάζει νόημα) και το πλούσιο αγόρι ο 27χρονος δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας με τα πικάντικα γούστα Christian Grey.


3 sides of stupid
Μέσα από τον κυκεώνα της απύθμενης βλακείας που περιέχει το (μισό τουλάχιστον) βιβλίο, κατάφερα να ξεχωρίσω τα 3 πράγματα που μου έσπασαν περισσότερο τα νεύρα και έκαναν τα μάτια μου να θέλουν να βγουν από την θέση τους. Αυτά είναι σε σειρά αύξουσας μαλακίας: η σχέση, ο "πρίγκηπας" και το βιβλίο.

Η σχέση: H περιβόητη πολυδιαφημισμένη καθαρά σεξουαλική σχέση υποταγής, μεταξύ της υποτακτικής φοιτήτριας και του αφέντη επιχειρηματία δεν είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω. Η έννοια "καθαρά σεξουαλική" πετιέται από το παράθυρο την στιγμή που σχεδόν αμέσως η γκόμενα γνωρίζει την μάνα (!!!!!) του αγοριού της, μιλάνε συνέχεια σαν ερωτευμενάκια στο τηλέφωνο και στα mails και οι σκηνές του σεξ δεν περιγράφουν τόσο πράξεις άγριου σεξ παρά πιο πολύ πράξεις έρωτα (τσάμπα το κατέβασα). Όσον αφορά το BDSM στοιχείο, το οποίο και καλά προκάλεσε αντιδράσεις, δεν είμαι ειδικός στον συγκεκριμένο τομέα αλλά όσες σκηνές είχαν στοιχεία σαδομαζοχισμού μου φάνηκαν αρκετά "νερωμένες" και σχετικά αδιάφορες, σαν ένα παρατεταμένο foreplay.

Ο "Πρίγκηπας": Και εδώ αρχίζει να πυκνώνει το σύννεφο της ηλιθιότητας... Οκ κορίτσια το ξέρουμε ότι, όπως και εμείς άλλο τόσο και εσείς έχετε τις φαντασιώσεις σας όσον αφορά το ιδανικό μέλος του αντίθετου φύλου και αυτές οι φαντασιώσεις δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ωστόσο ο πρωταγωνιστής κύριος Grey ξεφεύγει από τα όρια της απλής φαντασίωσης, περνάει μέσα από τη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού και φτάνει σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο κατοικεί μόνο αυτός και τα άτομα που ακόμα πιστεύουν ότι το DVD της Τζούλιας περιέχει προσωπικές στιγμές. Δεν με πιστεύετε? Παραθέτω την περιγραφή του χαρακτήρα: Ο Mr Grey λοιπόν είναι ένας 27χρονος αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος (προφανώς άνοιξε το μαγαζί στα 5 του όπως όλοι μας), ο οποίος εκτός από φιλάνθρωπος τυγχάνει να είναι και master στο πιάνο, να πιλοτάρει ελικόπτερα- αεροπλάνα- διαστημόπλοια και να παίζει σπορ μιας και έχει τέλειο κορμί μοντέλου και αγγελικό πρόσωπο. Αυτός ο τυπάς έχει και πολλά παιδικά τραύματα μέσα του επειδή είναι υιοθετημένος τα οποία τα εκφράζει μέσω της BDSM σεξουαλικής ζωής του και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ψάχνει μια κοπέλα που θα βγάλει τον ευαίσθητο εαυτό του στην επιφάνεια και θα κάνει οικογένεια μαζί του. Για να καταλάβετε πόσο, όχι μόνο μη ρεαλιστική αλλά και ηλίθια είναι η δημιουργία ενός τέτοιου χαρακτήρα θα προσπαθήσω να περιγράψω την αντίστοιχη γυναικεία περίπτωση:

H Mrs Orange λοιπόν είναι μια ξανθιά λεπτή 25χρονη κοπέλα με ύψος 1.80 και χαρακτηριστικά μοντέλου. Τα μάτια της είναι γαλαζοπρασινομουσταρδή, το πρόσωπό της ένας συνδυασμός Liv Tyler, Natalie Portman και Έλενα Παπαρίζου και τα χείλια της Angelina Jolie. Στο σώμα-αντίγραφο Naomi Capbell έχει 3 στητά βυζιά με πάντα σκληρές και καβλωμένες ρώγες και έχει άλλα 2 βυζιά στην πλάτη. Εργάζεται το πρωί ως μοντέλο και το απόγευμα ως σεξολόγος. Τα ενδιαφέροντά της περιλαμβάνουν το σεξ, την μαγειρική, το Champions League, το σεξ, το καθάρισμα, τα video games, τους ερωτικούς πειραματισμούς και το σεξ. Επίσης είναι αλλεργική στο ύφασμα και έτσι περνάει τον περισσότερο χρόνο της γυμνή. Παρά το αυστηρό πρόσωπο που δείχνει στον κόσμο, μέσα της νιώθει ευαίσθητη και ανασφαλής και περιμένει τον άνδρα για τον οποίο θα παρατήσει τα πάντα και θα αφοσιωθεί στην κάθε του επιθυμία.

Καλλιτεχνική προσέγγιση της Mrs Orange

My point is όταν φτιάχνεις έναν χαρακτήρα και μια υπόθεση που κάνει το Pretty Woman να φαίνεται ντοκιμαντέρ, τότε άλλαξε το είδος του έργου σου από romantic fiction σε sience fiction.


Το Βιβλίο: Το γράψιμο φυσικά! Η ίδια η φυσική υπόσταση του διηγήματος είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά του. Ανεξάρτητα υπόθεσης, νοημάτων και χαρακτήρων ο τρόπος που γράφει η συγγραφέας είναι παιδικός. Προς θεού δεν λέω ότι εγώ αυτή τη στιγμή γράφω καλύτερα, αλλά εγώ δεν γράφω  κανένα βιβλίο (ίσως να έπρεπε να εκδώσω τις περιπέτειες της κυρίας Orange). Χωρίς υπερβολές το 50 shades of Grey είναι το πιο κακογραμμένο βιβλίο που έχω διαβάσει (μιλάω πάντα για την αγγλική έκδοση) και έχει μερικούς από τους πιο ηλίθιους, αστείους και cheesy διαλόγους στη ιστορία του μέσου. Αυτό το γράψιμο είναι τυπικό για ιστορίες τύπου fanfiction (όπου γράφουν κυρίως έφηβες) αλλά όταν πας να κάνεις την μετάβαση σε ένα μέσο που έχουν γραφτεί τόσα αριστουργήματα, τότε απλά δεν το εκδίδεις το γαμημένο.  Ένα από τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα είναι η επανάληψη των φράσεων "oh my!" και "Jeez" σε κάθε 5 γραμμές. Ακολουθούν μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα του βιβλίου.

Drawing up my knees, i fold in on myself. I want to make myself as small as possible. Perhaps this nonsensical pain will be smaller, the smaller i am.

“Miss Steele, you are not just a pretty face. You’ve had six orgasms so far and all of them belong to me.”

"What, Christian?" i snap irritably after he says - nothing. I just want to go. I need to take my fragile, wounded pride away and somehow nurse it back to health.

 “Hmm… he’s soft and hard at once, like steel encased in velvet, and surprisingly tasty…”

I want you to become well acquainted, on first name terms if you will, with my favorite and most cherished part of my body. I’m very attached to this. (Μιλάει για τον πούτσο του)

Conclusion
Ουφ.. δεν έμεινε κάτι να πω για συμπέρασμα. Η ιστορία δεν βγάζει νόημα, οι χαρακτήρες δεν βγάζουν νόημα και η επιτυχία του βιβλίου δεν βγάζει νόημα. Παρόλο που υπόσχεται γραφικές σκηνές σεξ και ταμπού θεματολογία στο τέλος δεν ικανοποιεί και μην πω ότι προμοτάρει κιόλας ένα συντηρητικό μοτίβο.  Είναι προφανές ότι η συγγραφέας- με την οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα και την πάω πολύ που άδραξε την ευκαιρία- αποτύπωσε στο χαρτί τις σεξουαλικές της φαντασιώσεις (όπως στο Twilight) και αυτό με τη βοήθεια έξυπνου viral marketing έκανε μια χαρά την δουλεία του. Έτσι, κλείνω το Intervention απλά λέγοντας ότι εάν αγαπητά κορίτσια δίνεται λεφτά για τέτοια βιβλία, τότε οι εκδότες θα συνεχίσουν να σας τα σερβίρουν κάθε χρόνο και σε ακόμα χειρότερη ποιότητα (δεν ξέρω εάν υπάρχει πιο πάτος).  Τώρα εάν μου επιτρέπεται πάω να συνεχίσω την συγγραφή των περιπετειών της Mrs Orange με τίτλο "69 types of Orange juice".

P.S.: Μια πολύ καλή ταινία με παρόμοια θεματολογία είναι η Γραμματέας

Kingdom of Heaven (The director's fucking cut)

Just chillin.. killin..

Υπάρχει μια μικρή λωρίδα γης στης ακτές της Μεσογείου, η οποία θεωρείται ιερή από πολλούς πολιτισμούς. Αυτή η γη, παρότι ξερή και ηλιοκαμένη, υπήρξε στόχος πολλών κατακτητών, λεηλατήθηκε από σταυροφόρους και σε μεγάλο βαθμό έμεινε σε μεσαιωνικό επίπεδο σε θέματα οργάνωσης και πολιτικής μέχρι σήμερα.

Μιλάω φυσικά για την Ελλάδα η οποία εξακολουθεί να μου σπάει τα νεύρα κάθε Καλοκαίρι που περνάω στην %&@#πρωτεύουσά της λόγω έλλειψης χρημάτων....

Anyway, ο Ridley Scott λοιπόν αποφάσισε το 2005 να ασχοληθεί με την παρόμοια ιστορία της Παλαιστίνης και των θρησκευτικών πολέμων που συνέβησαν εκεί στα μεσαιωνικά χρόνια. Tο αποτέλεσμα ήταν μία από τις πιο εντυπωσιακές και, κατά εμέ, καλύτερες ιστορικές ταινίες του σύγχρονου σινεμά και ίσως η καλύτερη μεσαιωνική ταινία από την εποχή του Braveheart. Το Βασίλειο των Ουρανών, παρότι χολιγουντιανό σε χαρακτήρα, αποτυπώνει με (σχετικό) ρεαλισμό το μεσαιωνικό κόσμο της Ιερουσαλήμ του 12ου αιώνα, αφηγείται μια φανταστική αλλά καλά δομημένη ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα και πάνω απ όλα θέτει το ζήτημα της θρησκείας και της επίδρασης της πάνω στις μάζες.

Picture unrelated

Πιο συγκεκριμένα βρισκόμαστε στο 1184, ο Μεσαίωνας είναι στο απόγειό του και το ΔΝΤ ονομάζεται φεουδαρχία. Το trend της εποχής είναι οι σταυροφορίες και η ταινία τοποθετείται χρονολογικά μεταξύ της 2ης και της 3ης . Το χριστιανικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ, το οποίο δημιουργήθηκε μετά την 1η και πιο επιτυχημένη σταυροφορία, βρίσκεται σε συνεχή απειλή από τις δυνάμεις του Σουλτάνου Saladin (Ghassan Massoud) ο οποίος έχει κάνει ειρήνη με τον λεπρό βασιλιά της Ιερουσαλήμ Baldwin IV (Edward Norton). Παράλληλα ο Godfrey (Liam Neeson), ένας βαρώνος της Ιερουσαλήμ, γυρνάει στην Γαλλία για να βρει τον ξώγαμο γιο του, Balian (Orlando Bloom), και να τον χρίσει διάδοχό του. Έτσι ο βλάχος Balian από σιδεράς γίνεται ευγενής εν μία νυκτί και πάει στην Ιερουσαλήμ να υπηρετήσει τον βασιλιά. Εκεί η ειρήνη κλονίζεται συνεχώς από επιθέσεις κατά μουσουλμάνων που κάνουν ισραηλινοί χριστιανοί ιππότες με επικεφαλής τους Raynald και Guy, οι οποίοι συνωμοτούν υπέρ μιας πολεμικής σύρραξης μεταξύ των δύο πλευρών. O Balian φυσικά προσπαθεί να σώσει την κατάσταση αλλά και να διατηρήσει ταυτόχρονα καθαρή την συνείδησή του, έχοντας στο πλευρό του-και το κρεββάτι του-την Sibylla (Eva Green) αδερφή του Βασιλιά και γυναίκα του Guy. 

Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω άλλη φωτό της Eva Green στο Internet

Εντυπωσιακό, μελαγχολικό και άβολο για μερικούς, το blockbuster του Scott δεν έβγαλε τα χρήματα του στο Αμέρικα αλλά έκανε επιτυχία στον υπόλοιπο πλανήτη. Παρότι δεν πρόκειται για αριστούργημα η ταινία παρουσιάζει με αρκετά προσγειωμένη διάθεση το κλίμα των σταυροφοριών και εντυπωσιάζει με την μαγευτική φωτογραφία, τα εντυπωσιακά τοπία, τις επικές μάχες και πολιορκίες (εξάλλου πρόκειται για ταινία του Ridley Scott). Ωστόσο το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς είναι αναμφίβολα το καστ. Δεν ξέρω πόσες άκρες έχει αυτός ο σκηνοθέτης στο Hollywood αλλά σίγουρα το να μαζεύεις στην ίδια ταινία Orlando Bloom, Liam Neeson, Jeremy Irons, David Thewlis, Eva Green και Edward Norton δεν είναι εύκολο πράμα. Και παρότι αυτό σίγουρα έγινε για να λειτουργήσει ως κράχτης για την ταινία, κάθε χαρακτήρας έχει τον δικό του αντίκτυπο στη ιστορία και κάθε ερμηνεία είναι αξιοπρεπής, ειδικά αυτή του Baldwin-Norton και του Saladin-Ghassan Massoud.

Επίσης ο βασιλιάς έχει το πιο καγκούρικο άλογο του βασιλείου

H αλήθεια είναι όμως ότι ο Orlando Bloom κουράζει και ως ηθοποιός και ως χαρακτήρας. Σίγουρα όχι η χειρότερη ερμηνεία του αλλά αυτό το ύφος οσιομάρτυρα σε συνδυασμό με την σχεδόν άγια εικόνα του χαρακτήρα του φαίνεται ανά στιγμές γελοίο και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου . Γενικά πάντως η ιστορία, παρότι δεν αποφεύγει το χολιγουντιανό τέλος, σε κρατάει κατά τη διάρκειά της κυρίως γιατί η πλοκή δεν κουράζει, έχει ενδιαφέρον, κλιμάκωση και πραγματεύεται μια εποχή που έχει ελάχιστα αντιπροσωπευθεί σοβαρά από το σύγχρονο σινεμά.

Δυστυχώς οι Αμερικάνοι περίμεναν ένα love-action story εποχής, πχ τον Orlando Bloom να σκοτώνει πειρατές στον Μεσαίωνα, και αντ αυτού βρήκαν μια ταινία που έθετε ζητήματα όπως o θρησκευτικός φανατισμός, οι φυλετικές διακρίσεις και το δίλημμα μεταξύ τιμής και καθήκοντος. Το γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι εμφανίζονται ως πιο συμπαθητικοί και πολιτισμένοι από τους χριστιανούς δεν βοήθησε ιδιαίτερα την πορεία της ταινίας στην Αμερική του 2005 και σίγουρα εξηγεί την αντίστοιχη επιτυχία της στον υπόλοιπο πλανήτη! Βέβαια η περιβόητη ειρήνη μεταξύ Saladin και σταυροφόρων μόνο ουτοπική δεν ήταν στην πραγματικότητα (και δίκαια την έκραξαν οι ιστορικοί), παρόλαυτα όμως η ταινία παραμένει όσο πιο πιστή μπορεί στην εποχή της, παρουσιάζει την ιστορία του χριστιανικού βασιλείου της Ιερουσαλήμ που πολύ σπάνια (ή και ποτέ) αναφέρετε στην μεγάλη ή μικρή οθόνη και μας δίνει μια ιδέα της πολιτικής οργάνωσης της εποχής (φέουδα, όρκοι υποτέλειας κτλ). Το σημαντικότερο όμως στοιχείο της ταινίας είναι σίγουρα η προσοχή που δίνει στο δίλημμα μεταξύ πίστης και θρησκείας, αγιοσύνης και φανατισμού. Ουσιαστικά το σενάριο ασκεί κριτική στην οργανωμένη θρησκεία αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν είναι απαραίτητη για να πιστεύει κάποιος στον Θεό. Η πίστη είναι προσωπική υπόθεση μεταξύ Θεού και ανθρώπου ενώ η θρησκεία εφόσον έχει δημιουργηθεί και οργανωθεί από ανθρώπους είναι ατελής και επιρρεπής σε λάθη όπως πχ στην ταινία ο φανατισμός, ο ρατσισμός και οι σφαγές μουσουλμάνων και χριστιανών.

Picture still unrelated

Όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται με πολύ ατελή τρόπο στην κινηματογραφική version που έφτιαξαν και πρόβαλαν οι παραγωγοί, με λίγα λόγια την κινηματοτραγική version. Το director's cut του Scott εμφανίζει πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες, μελετάει περισσότερο το background του πρωταγωνιστή,  έχει περισσότερες σκηνές παύσης για να πάρει ανάσα ο θεατής, δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο ζήτημα της θρησκείας και φυσικά έλαβε αντίστοιχα καλύτερες κριτικές.


Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Δύσκολο να διαλέξεις με τέτοιο καστ αλλά σίγουρα η ερμηνεία του Edward Norton ως λεπρού βασιλιά της Ιερουσαλήμ είναι ότι πιο ατμοσφαιρικό και έντονο υπάρχει στην ταινία. Μιλάμε για έναν όχι ιδιαίτερα δραστήριο χαρακτήρα που δεν βλέπουμε καν το πρόσωπο του λόγω της αρρώστιας του, ωστόσο και μόνο από τη φωνή του καταλαβαίνει κανείς όλη την κούραση που νιώθει λόγω της κατάστασής του και της θέσης του ως ηγέτης ενός κράτους που σιγά σιγά φεύγει από τον έλεγχο του, αλλά παρόλαυτά υπηρετεί μέχρι το τέλος εφόσον είναι απόλυτα συνυφασμένος με την ιδέα του θανάτου του.
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Ε καλά ίσως όχι ακριβώς για τον πούτσο αλλά ο Bloom ως Balian σου σπάει τα @@. Η ερμηνεία του φαίνεται αδύναμη σε σύγκριση με το υπόλοιπο καστ και ο χαρακτήρας του είναι η επιτομή της αρετής, της τιμής, της αξιοπρέπειας και της γενναιότητας σε βαθμό μαλακίας (εδώ δεν φταίει ο ηθοποιός). Σε μια σκηνή μάλιστα μαθαίνει σε ανθρώπους της ερήμου πως να σκάψουνε για νερό (όπου μετά θα περπάτησε στην επιφάνεια του φαντάζομαι). Σιγά ρε Balian κατούρα και λίγο!
• Σκηνή όλα τα λεφτά:  Όταν ο-λεπρός-βασιλιάς Baldwin πλακώνει στο ξύλο τον υποτελή του Raynald επειδή παραλίγο να προκαλέσει πόλεμο. It's good to be the King.
• Για να δώσει μεγαλύτερο μυστήριο στον χαρακτήρα του ο Norton δεν έβαλε το όνομά του στα credits.
• Η συνολική διάρκεια του director's cut φτάνει τα 194 λεπτά!

Conclusion
Απλά μία από της καλύτερες, χορταστικές και αδικημένες ταινίες εποχής της δεκαετίας που μας πέρασε.

P.S: Tony Scott R.I.P