Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Pump Up the Volume

Ο πρώτος blogger του πλανήτη


You see, there's nothing to do anymore. Everything decent's been done. 
All the great themes have been used up. Turned into theme parks. 
So I don't really find it exactly cheerful to be living in the middle of a totally, like, exhausted decade where there's nothing to look forward to and no one to look up to - Mark Hunter


Το παραπάνω μήνυμα του πρωταγωνιστή και ο τρόπος που το διαδίδει στους συνομηλίκους του, χρησιμοποιώντας τον "ελεύθερο αέρα" για τη μετάδοσή του, εκφράζουν συνοπτικά το νόημα της ταινίας και τους πόθους και αγωνίες της γενιάς του. Το Pump Up the Volume δεν πρόκειται ούτε για αριστούργημα ούτε για ταινία-σταθμό στις νεανικές ταινίες, ωστόσο αποτελεί ένα πολύ όμορφο και must see κατά τη γνώμη μου φιλμάκι το οποίο την εποχή που βγήκε, δηλαδή το 1990, κατάφερε να μιλήσει έστω και μέσω της χολιγουντιανής μεθόδου για όσα προβλημάτιζαν την τότε νεολαία της περιβόητης γενιάς Χ.

Το στόρι με λίγα λόγια επικεντρώνεται στον Mark Hunter (Christian Slater) μαθητή λυκείου o οποίος έχοντας πρόσφατα μετακομίσει σε ένα ήσυχο αμερικάνικο προάστιο, και όντας από την φύση του κλειστός και ακοινώνητος, χρησιμοποιεί έναν ραδιοφωνικό πομπό των γονιών του για να εκφράσει όλους τους φόβους, τις ανησυχίες και τα απωθημένα του κρατώντας παράλληλα την ανωνυμία του πίσω από το nickname Hard Harry (καυλωμένος Χάρυ σε ελεύθερη μετάφραση). Σας θυμίζει κάτι? Ο Mark λοιπόν καταφέρνει να μεταδώσει μέσω του πειρατικού σταθμού του όλη την επανάσταση που κρύβει μέσα του με αποτέλεσμα την σταδιακή αποδοχή των λεγόμενων του από τους συνομηλίκους του και την υιοθέτηση της περσόνας του Hard Harry σαν σύμβολο ανυπακοής και επανάστασης. Έτσι σιγά σιγά οι εξαγριωμένοι έφηβοι της περιοχής έρχονται σε σύγκρουση με τους γονείς τους, τον τρόπο ζωής τους και το σχολείο τους του οποίου η διευθύντρια, κλασσική bitch, επιβάλλει πειθαρχία και αυστηρότητα για τους δικούς της διεφθαρμένους λόγους.


Δυστυχώς τα κουρέματα της εποχής δεν σε αφήνουν να πάρεις στα σοβαρά την ταινία

Αυτό που κάνει εντύπωση στην ταινία δεν είναι η υπόθεση της νεανικής επανάστασης απέναντι στο σύστημα, πλοκή χιλιοπαιγμένη στο σινεμά, αλλά ο τόπος και ο χρόνος που συμβαίνει. Διότι ζώντας στην Ελλάδα του μνημονίου εν έτη 2012 σκέφτεσαι τι σκατά λόγους είχαν τα αμερικανάκια στα πλούσια 90s να αφήσουν το nintendo και να φωνάξουν κατά του κατεστημένου. Όμως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Allan Moyle έχει διαφορετική άποψη και βάζοντας στο στόμα του πρωταγωνιστή του λόγια όπως το κομμάτι στην αρχή της σελίδας σου δίνει να καταλάβεις ότι πάντα θα υπάρχει η επανάσταση στην καρδιά των νέων ενάντια στο "παλιό", το καθημερινό και το κοινωνικά αποδεκτό status quo είτε αυτό είναι ένα μνημόνιο, μια δικτατορία ή ένα αυστηρό λύκειο σε μια ήσυχη περιοχή της Αμερικής. 

Η διευθύντρια θυμίζει μια συγκεκριμένη Γερμανίδα πολιτικό

Φυσικά το ύφος της ταινίας δεν έχει καμιά σχέση με το παραπάνω κείμενο-παραλήρημα που έγραψα! Οι πρωταγωνιστές της ταινίας δεν αναλύουν Μαρξ και οι διάλογοι δεν θυμίζουν συνέλευση της ΚΝΕ. Μια απλή αμερικάνικη ταινία είναι με έξυπνο σενάριο, δομή και χαρακτήρες. O Mark Hunter ως Hard Harry μετατρέπετε σε αυτό ακριβώς που μισούν οι γονείς του και η κοινωνία δηλαδή έναν κάφρο που βρίζει συνεχώς, τραβάει μαλακία on air, μιλάει ευθέως και λέει τα πράματα με το όνομά τους. Ξεκαθαρίζει ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι έχουν να κάνουν με την πίεση που τους ασκείται από τους ενήλικες να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους για να μπουν στην κοινωνία όσο πιο πετυχημένοι γίνεται, παραβλέποντας τις πραγματικές επιθυμίες της ηλικίας τους δηλαδή απλά να έχουν μια γκόμενα και να είναι αποδεκτοί από τους άλλους.

"ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ!"


Highlights

  • Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Ε, ο πρωταγωνιστής Mark Hunter ή μάλλον Hard Harry
  • Χαρακτήρας ΓΤΠ: Η μόδα της εποχής...
  • Το soundtrack με τα τραγούδια που παίζει ο Hard Harry είναι must
  • Όχι το τέλος δεν είναι το κλασσικό αμερικάνικο οικογενειακό φλωρο-happy-end της εποχής
  • Cameo από τα βυζιά της Samantha Mathis 


Conclusion
Talk Hard!