Midnight in Paris

"And that one time i crashed a fucking wedding!"

Νοσταλγία.... νοσταλγία παντού. Πρόσωπα, πράγματα, εποχές, μουσικές, ήθη, έθιμα, lifestyle. Μια ολόκληρη ταινία αφιερωμένη στη φράση "αχ και να ζούσα στο...". 

Αυτό σκέφτεται συνεχώς και ο πρωταγωνιστής Gil Pender (Owen Wilson) ο οποίος φτάνοντας στο Παρίσι με την αρραβωνιαστικιά του Inez και τους συντηρητικούς γονείς της νιώθει να ασφυκτιά στο σήμερα και ονειρεύεται την εποχή των roaring 20's και τις διάσημες προσωπικότητες που περπάταγαν και γλεντούσαν τότε στα σοκάκια της πόλης. Έτσι μια νύχτα που περπατά μόνος του στους δρόμους βλέπει ένα peugeot του 20' να ξεπροβάλλει από το πουθενά και να τον μεταφέρει πίσω στο χρόνο και στην εποχή που τόσο λατρεύει. Εκεί ανάμεσα στα πάρτι του Jean Cocteau και τις καλλιτεχνικές συγκεντρώσεις της Gertrude Stein συναντά όλη την αφρόκρεμα της καλλιτεχνικής σκηνής της εποχής, όπως τον Hemingway, τον Fitzgerald και τον Dali. Ωστόσο όταν ξημερώνει ο πρωταγωνιστής γυρνάει  αναγκαστικά πάλι στην εποχή του. Έτσι με κάθε μέρα που περνάει στο Παρίσι ο Gil νιώθει ολοένα και περισσότερο την αντίθεση μεταξύ του σήμερα και του χτες, η οποία κορυφώνεται όταν αρχίζει να ερωτεύεται την ερωμένη του Πικάσο Adriana (Marion Cotillard).

Η οποία αποτελεί από μόνη της λόγο για να δεις την ταινία

Η 41η ταινία του γίγαντα (μεταφορικά) Woody Allen αφήνει κατά μέρος τους πολλούς νευρωτικούς και ψυχαναλυτικούς διαλόγους των προηγούμενων έργων του δίνοντας στο κοινό μια πιο μεστή και προσιτή ταινία η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και μία από τις κορυφαίες του. Με setting φυσικά το Παρίσι ακολουθεί τον ονειροπόλο πρωταγωνιστή καθώς αναζητά την εσωτερική ολοκλήρωση την οποία δεν μπορεί να βρει στην πεζή και κυνική πραγματικότητα του 21ου αιώνα. Έτσι η πλοκή του χαρίζει αυτό ακριβώς που ονειρεύεται κάθε νοσταλγός, δηλαδή τη δυνατότητα να ζήσει στην εποχή που  τόσο ονειρεύεται. Έχοντας ως σύμμαχο τον μαγικό ρεαλισμό ο σκηνοθέτης αγνοεί τα περιττά στοιχεία φαντασίας που συνήθως τρώνε τσάμπα χρόνο και έτσι επικεντρώνεται καθαρά στις σχέσεις των χαρακτήρων του. Με λίγα λόγια η απάντηση στην ερώτηση "Μα γιατί γυρνάει πίσω στο χρόνο?" είναι "Γιατί έτσι! Τώρα σκάσε και άσε με να δω την ταινία".

Η αντίθεση μεταξύ των 2 εποχών επισημαίνετε από την πρώτη στιγμή που ο Owen Wilson πατάει το πόδι του στο Peugeot αντίκα. Από τη μία μεριά έχει την ρεαλίστρια και materialistic αρραβωνιαστικιά του, τους ρεπουμπλικανούς-καρικατούρες γονείς της και την αποστειρωμένη κοινωνία του 21ου αιώνα. Από την άλλη κάθε βράδυ ζει σε μια εποχή πιο ζεστή, πιο ανθρώπινη,  που δεν φοβάται να ονειρευτεί, να διασκεδάσει, να μεθύσει και να αμφισβητήσει. Η τέχνη για τους διάσημους χαρακτήρες που γνωρίζει ο πρωταγωνιστής είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και η ζωή τους και οι εμπειρίες τους μια συνεχή πηγή έμπνευσης (βλέπε Hemingway). Αντίθετα στη σημερινή εποχή το έργο τους αυτό μελετάται με ψυχρούς επιστημονικούς όρους και η ζωή τους αναλύεται από ψευτο-διανοούμενους, όπως ο χαρακτήρας του Michael Sheen, που κάνουν φιγούρα με τις γνώσεις τους ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τίποτα.

"Think about all this sex we could have in this retro chair!"

Τελικά, ο έρωτας του πρωταγωνιστή για την Adriana είναι ταυτόχρονα και ο έρωτας του για την εποχή στην οποία εκείνη ζει διότι στο πρόσωπο της αντικρίζει οτιδήποτε αυτή εκφράζει. Ωστόσο, όπως ανακαλύπτει, κάθε άνθρωπος έχει την δικιά του χρυσή εποχή που θα ήθελε να ζήσει και για αυτό το λόγο η εσωτερική ικανοποίηση δεν έχει να κάνει με την ανάμνηση του τέλειου χτες αλλά με το να καταφέρνεις να ζεις το ατελές σήμερα. Κρατώντας αυτό το επιμύθιο ως επίκεντρο της υπόθεσης ο Allen στολίζει την ταινία με οτιδήποτε όμορφο μπορεί να τραβήξει μια κάμερα στην πόλη του φωτός κάνοντας κυριολεκτικά έρωτα με τον φακό και τα τοπία. Άμα προσθέσεις σε αυτό το μείγμα το πολύ καλό soundtrack και το χαρακτηριστικό χιούμορ του σκηνοθέτη έχεις μία από τις καλύτερες ρομαντικές κομεντί των τελευταίων χρόνων.



Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Hemingway, όπως και στην πραγματικότητα φαντάζομαι.
• Σκηνή όλα τα λεφτά: Η συζήτηση με τους σουρεαλιστές...
• Η αρχική σεκάνς-τουριστικό προμόσιον του Παρισιού κρατάει 3.5 λεπτά.
• Κάπου παίζει και η Carla Bruni
• Η αγαπημένη ταινία του Tarantino για το 2011
• Για όσους ενδιαφέρονται ο δρόμος που γυρνάει τον πρωταγωνιστή πίσω στον χρόνο λέγεται Rue Saint-Étienne du Mont

Conclusion

Έλα Woody, ώρα να περάσεις σιγά σιγά και από Αθήνα μεριά.....

Pump Up the Volume

Ο πρώτος blogger του πλανήτη

You see, there's nothing to do anymore. Everything decent's been done. 

All the great themes have been used up. Turned into theme parks. 

So I don't really find it exactly cheerful to be living in the middle of a totally, like, exhausted decade where there's nothing to look forward to and no one to look up to - Mark Hunter

Το παραπάνω μήνυμα του πρωταγωνιστή και ο τρόπος που το διαδίδει στους συνομηλίκους του, χρησιμοποιώντας τον "ελεύθερο αέρα" για τη μετάδοσή του, εκφράζουν συνοπτικά το νόημα της ταινίας και τους πόθους και αγωνίες της γενιάς του. Το Pump Up the Volume δεν πρόκειται ούτε για αριστούργημα ούτε για ταινία-σταθμό στις νεανικές ταινίες, ωστόσο αποτελεί ένα πολύ όμορφο και must see κατά τη γνώμη μου φιλμάκι το οποίο την εποχή που βγήκε, δηλαδή το 1990, κατάφερε να μιλήσει έστω και μέσω της χολιγουντιανής μεθόδου για όσα προβλημάτιζαν την τότε νεολαία της περιβόητης γενιάς Χ.

Το στόρι με λίγα λόγια επικεντρώνεται στον Mark Hunter (Christian Slater) μαθητή λυκείου o οποίος έχοντας πρόσφατα μετακομίσει σε ένα ήσυχο αμερικάνικο προάστιο, και όντας από την φύση του κλειστός και ακοινώνητος, χρησιμοποιεί έναν ραδιοφωνικό πομπό των γονιών του για να εκφράσει όλους τους φόβους, τις ανησυχίες και τα απωθημένα του κρατώντας παράλληλα την ανωνυμία του πίσω από το nickname Hard Harry (καυλωμένος Χάρυ σε ελεύθερη μετάφραση). Σας θυμίζει κάτι? Ο Mark λοιπόν καταφέρνει να μεταδώσει μέσω του πειρατικού σταθμού του όλη την επανάσταση που κρύβει μέσα του με αποτέλεσμα την σταδιακή αποδοχή των λεγόμενων του από τους συνομηλίκους του και την υιοθέτηση της περσόνας του Hard Harry σαν σύμβολο ανυπακοής και επανάστασης. Έτσι σιγά σιγά οι εξαγριωμένοι έφηβοι της περιοχής έρχονται σε σύγκρουση με τους γονείς τους, τον τρόπο ζωής τους και το σχολείο τους του οποίου η διευθύντρια, κλασσική bitch, επιβάλλει πειθαρχία και αυστηρότητα για τους δικούς της διεφθαρμένους λόγους.

Δυστυχώς τα κουρέματα της εποχής δεν σε αφήνουν να πάρεις στα σοβαρά την ταινία

Αυτό που κάνει εντύπωση στην ταινία δεν είναι η υπόθεση της νεανικής επανάστασης απέναντι στο σύστημα, πλοκή χιλιοπαιγμένη στο σινεμά, αλλά ο τόπος και ο χρόνος που συμβαίνει. Διότι ζώντας στην Ελλάδα του μνημονίου εν έτη 2012 σκέφτεσαι τι σκατά λόγους είχαν τα αμερικανάκια στα πλούσια 90s να αφήσουν το nintendo και να φωνάξουν κατά του κατεστημένου. Όμως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Allan Moyle έχει διαφορετική άποψη και βάζοντας στο στόμα του πρωταγωνιστή του λόγια όπως το κομμάτι στην αρχή της σελίδας σου δίνει να καταλάβεις ότι πάντα θα υπάρχει η επανάσταση στην καρδιά των νέων ενάντια στο "παλιό", το καθημερινό και το κοινωνικά αποδεκτό status quo είτε αυτό είναι ένα μνημόνιο, μια δικτατορία ή ένα αυστηρό λύκειο σε μια ήσυχη περιοχή της Αμερικής. 

Η διευθύντρια θυμίζει μια συγκεκριμένη Γερμανίδα πολιτικό

Φυσικά το ύφος της ταινίας δεν έχει καμιά σχέση με το παραπάνω κείμενο-παραλήρημα που έγραψα! Οι πρωταγωνιστές της ταινίας δεν αναλύουν Μαρξ και οι διάλογοι δεν θυμίζουν συνέλευση της ΚΝΕ. Μια απλή αμερικάνικη ταινία είναι με έξυπνο σενάριο, δομή και χαρακτήρες. O Mark Hunter ως Hard Harry μετατρέπετε σε αυτό ακριβώς που μισούν οι γονείς του και η κοινωνία δηλαδή έναν κάφρο που βρίζει συνεχώς, τραβάει μαλακία on air, μιλάει ευθέως και λέει τα πράματα με το όνομά τους. Ξεκαθαρίζει ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι έχουν να κάνουν με την πίεση που τους ασκείται από τους ενήλικες να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους για να μπουν στην κοινωνία όσο πιο πετυχημένοι γίνεται, παραβλέποντας τις πραγματικές επιθυμίες της ηλικίας τους δηλαδή απλά να έχουν μια γκόμενα και να είναι αποδεκτοί από τους άλλους.

"ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ!"

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Ε, ο πρωταγωνιστής Mark Hunter ή μάλλον Hard Harry
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Η μόδα της εποχής...
• Το soundtrack με τα τραγούδια που παίζει ο Hard Harry είναι must
• Όχι το τέλος δεν είναι το κλασσικό αμερικάνικο οικογενειακό φλωρο-happy-end της εποχής
• Cameo από τα βυζιά της Samantha Mathis 

Conclusion
Talk Hard!

Prometheus

"Και εδώ βλέπουμε την πτέρυγα H R Giger"

Δεύτερη σερί Ridley Scott ταινία, μιας και βγαίνει το DVD αυτές τις μέρες, και σε αντίθεση με την προηγούμενη εδώ η λέξη που την χαρακτηρίζει καλύτερα είναι "Fail". Δυστυχώς και παρά το όλο hype που δημιουργήθηκε με την επιστροφή του Scott στο franchise του Alien και του sci-fi genre το αποτέλεσμα είναι μια οπτικά εντυπωσιακή ταινία η οποία θέτει ελκυστικά και "βαριά" ερωτήματα στο πρώτο μέρος της και κάνει ότι μπορεί στο δεύτερο για να γκρεμίσει το όποιο ενδιαφέρον έχτισε στο μυαλό του θεατή. Σας θυμίζει ίσως μια κάποια συγκεκριμένη σειρά? Θα φτάσουμε και εκεί!

Η ιστορία τοποθετείται το 2089, αρκετά χρόνια πριν τα γεγονότα του πρώτου Alien, και ασχολείται με την αναζήτηση της προέλευσης του ανθρώπου από μια ομάδα επιστημόνων ακολουθώντας στοιχεία που τους μεταφέρουν από τις σπηλιές τις Σκωτίας σε μακρινό κόσμο έτη φωτός μακριά. Πιο συγκεκριμένα, οι επιστήμονες Elizabeth Shaw (Noomi Rapace χωρίς μοικάνα) και Charlie Holloway (Logan Marshall-Green) ανακαλύπτουν σε σπηλιά της Σκωτίας ένα προϊστορικό σύμβολο το οποίο έχει ανακαλυφθεί και σε πολλά άλλα μέρη της Γης και δείχνει την τοποθεσία ενός μακρινού πλανητικού συστήματος το οποίο προφανώς υποδεικνύουν οι εξωγήινοι προπάτορες μας για να κάνουμε καμιά επίσκεψη όποτε μπορούμε. Έτσι οι δύο επιστήμονες ηγούνται μιας ερευνητικής ομάδας η οποία ταξιδεύει στο σκάφος Prometheus με προορισμό το μέρος που υποδεικνύει  αυτό το σύμβολο.  Ανάμεσα στο πλήρωμα είναι το ανδροειδές David (Michael Fassbender), το οποίο θυμίζει 5χρονο παιδάκι στη συμπεριφορά και η Charlize Theron σε ρόλο σκύλας (έχει όνομα αλλά μου διαφεύγει). Σκοπός της αποστολής είναι να δώσει απαντήσεις στο ποιος έφτιαξε τον άνθρωπο, για ποιο λόγο το έκανε και τι κάπνιζε εκείνη την στιγμή.

Κρίνοντας από τον τυπά, σίγουρα κάτι βαρύ

Η ταινία μου έσπασε τα νεύρα όσο λίγες. Όσο και εάν φαίνεται η ανωτερότητά της στο γραφικό κομμάτι στα υπόλοιπα το ένα fail διαδέχεται το άλλο. Η πλοκή μπερδεύει, ειδικά μπρος το τέλος, οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες (και ηλίθιοι), οι διάλογοι δεν βοηθούν ιδιαίτερα, ο ρυθμός είναι χαώδης στο δεύτερο μισό και τα περισσότερα ερωτήματα μένουν αναπάντητα. Η ανάπτυξη χαρακτήρων ειδικά είναι τόσο για τον πούτσο που στο τέλος δεν σε νοιάζει όποιος και να πεθάνει κυρίως γιατί τους περισσότερους τους ξέρεις μόνο από την φάτσα. Ωστόσο είναι δύσκολο να υποστηρίξω τα παραπάνω χωρίς να αναφερθώ σε συγκεκριμένα κομμάτια της ταινίας. Έτσι σαν καλός scientist και εγώ θα κάτσω να τεκμηριώσω την άποψή μου αναλύοντας 4 ενδεικτικές σκηνές που μου κάτσανε στο λαιμό στη διάρκεια της ταινίας, κάτι το οποίο όμως θα δώσει αρκετές κρίσιμες λεπτομέρειες της υπόθεσης. Δηλαδή με λίγα λόγια...

                                 SNAPE-KILLS-DUMBLODORE ALERT!

Σκηνή 1

Παρατήρηση 

Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε έναν από τους εξωγήινους προπάτορες μας να ετοιμάζεται να βουτήξει στη θάλασσα. Εμφανισιακά φέρνει πολύ στο trademark της Michelin. Είναι ψηλός, τούμπανο, καραφλός και κάτασπρος.

Συμπέρασμα: Οι πρόγονοί μας ήταν χρυσαυγήτες

Παρατήρηση 

Ο τούμπανος προπάτορας λοιπόν πίνει ένα μαύρο υγρό που μοιάζει με σαμπούκα και βουτάει στη θάλασσα ενώ ταυτόχρονα το σώμα του διαλύεται. Αυτό ξεκινάει την διαδικασία της δημιουργίας ζωής στη Γη. Αυτή η σκηνή εγείρει τα ερωτήματα τι ήταν αυτό το υγρό, γιατί αντέδρασε έτσι και γιατί το ήπιε ο τυπάς. Απαντώνται ποτέ αυτά τα ερωτήματα? Nope. 

Συμπέρασμα: Οι πρόγονοί μας δεν ξέρανε να πιούνε

"Άλλο ένα *χικ* ποτηράκι"

Σκηνή 2

Παρατήρηση 

Το Prometheus φτάνει επιτέλους στον πλανήτη στον οποίο ταξίδευε και μετά από ψάξιμο τουλάχιστον 2 λεπτών οι επιστήμονες ανακαλύπτουν μια εξωγήινη εγκατάσταση. Αυτό θα πει τύχη! Έτσι μια ομάδα ξεκινάει την εξερεύνηση με επικεφαλής τους δύο πρωταγωνιστές. Μέσα στο κτίσμα ο Holloway ανακαλύπτει ότι ο αέρας αναπνέετε κανονικά και έτσι με ενθουσιασμό βγάζει το κράνος του παροτρύνοντας και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.

Συμπέρασμα: Τη γιαγιά μου άμα έστελνα εκεί η οποία έχει ελάχιστη αντίληψη της τεχνολογίας και της βιολογίας και πάλι θα μου λέγε "Αγοράκ' μ μην βγάζεις το κράνος, θα αρρωστήσεις". Το ότι οι σεναριογράφοι θέλουν να πιστέψουμε ότι ένας επιστήμονας θα έβγαζε το κράνος του σε έναν ξένο τόπο με ξένες μορφές ζωής και προφανώς άγνωστες ασθένειες αυτό δείχνει πόσο σοβαρά παίρνουν το κοινό τους και αποτελεί μια πρώτη γεύση του τι έχει να ακολουθήσει...

Παρατήρηση

Λίγο μετά και αφού βρήκανε τα απομεινάρια των εξωγήινων προγόνων μας, ο γεωλόγος της παρέας και επαγγελματίας σπασαρχίδης Fifield (ο τυπάς με την μοικάνα πιο πάνω) ανακοινώνει ότι για κάποιο λόγο δεν θέλει να ακολουθήσει άλλο τους υπόλοιπους, πιθανώς επειδή του χει φτάσει το σκατό στην κάλτσα. Δηλαδή επειδή φοβάται να παραμείνει άλλο σε αυτό το δαιδαλώδες μέρος παίρνει την απόφαση να γυρίσει μόνος του πίσω μέσα σε αυτό το δαιδαλώδες μέρος. Τhat makes sense... Μαζί του παίρνει και τον βιολόγο Millburn, το geek της παρέας. Εντωμεταξύ ο πιλότος του σκάφους Janek και η υπεύθυνη της αποστολής Vickers (Theron), οι οποίοι παρακολουθούν όλους και όλα από το σκάφος, με υπερσύγχρονα ραντάρ και ολογραφήματα, για κάποιο λόγο δεν βλέπουν ότι 2 μέλη της αποστολής τράβηξαν διαφορετικό δρόμο...

Συμπέρασμα: Το πλήρωμα και οι επιστήμονες είναι Έλληνες

Παρατήρηση 

Τα 2 παραπάνω σαΐνια χάνονται, όπως ήταν φυσικό, μέσα στο τεράστιο οικοδόμημα και όταν γυρνάει πίσω η υπόλοιπη αποστολή λόγω μιας καταιγίδας τότε ο πιλότος Janek τους λέει με τον μεγαλύτερο φυσικό τρόπο ότι θα πρέπει να βγάλουν εκεί την νύχτα και θα έρθουν να τους πάρουν αύριο. Φυσικά και δεν υπάρχει αύριο για αυτούς τους δύο μιας και σκοτώνονται από κάτι φίδια-κλειτορίδες, τα οποία εκείνοι ενόχλησαν γιατί είναι ηλίθιοι, και φυσικά δεν μαθαίνουμε ΠΟΤΕ τι είναι αυτά τα πλάσματα, από που προήλθαν και τι σχέση έχουν με τις φιάλες με το μαύρο υγρό που υπήρχαν εκεί. Που ήταν ο πιλότος την ώρα που ακούγονταν τα τελευταία ουρλιαχτά των συναδέλφων του? Πήδαγε την Theron. Δεν μπορώ να του προσάψω τίποτα.

Συμπέρασμα: Το πλήρωμα και οι επιστήμονες είναι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι 

Θάνατος με στοματικό έρωτα από φίδι-κλειτορίδα: ίσως η πιο φεμινιστική σκηνή στην ιστορία 

Σκηνή 3

Παρατήρηση

Το καθυστερημένο ανδροειδές David έχοντας σουφρώσει μία φιάλη με το περιβόητο μυστηριώδες μαύρο υγρό ανοίγει συζήτηση με τον Holloway σχετικά με την επιτυχία και τους στόχους της αποστολής. Πάνω στην συζήτηση ο David δηλητηριάζει κρυφά το ποτό του επιστήμονα με μια σταγόνα από το υγρό. Αυτό έχει ως συνέπεια την εκκίνηση μιας σειράς γεγονότων που έχουν ως αποτέλεσμα στο τέλος της ταινίας την γέννηση του γνωστού μας Alien ή τέλος πάντων ενός μακρινού προγόνου. Ποιο είναι το κίνητρο του David να δηλητηριάσει το ποτό? Είχε κάποιο σχέδιο από την αρχή να κλέψει το μαύρο υγρό? Ήθελε να φτιάξει το πρώτο υποβρύχιο με εξωγήινη σαμπούκα? Δυστυχώς η ταινία δεν μας κάνει την χάρη να μάθουμε και τα γεγονότα που συμβαίνουν στην συνέχεια κάνουν την παραπάνω σκηνή ακόμα περισσότερο random και άκυρη.

Παίξε με τις μπάλες σου αγοράκι μου και άσε μας

Σκηνή Final

Παρατήρηση

Μετά από ένα μπουρδουκλωμένο ημίωρο στο οποίο βλέπουμε την πρωταγωνίστρια να γεννάει ένα μαλάκιο, τον καπετάνιο να αντιλαμβάνεται ότι ο πλανήτης αποτελεί στην πραγματικότητα στρατιωτική βάση και τον περιέργως ζωντανό σπόνσορα της αποστολής Weyland να σκοτώνεται από έναν εξίσου ζωντανό προπάτορα, φτάνουμε στην τελευταία σκηνή όπου το εξωγήινο κτίσμα, το οποίο στην πραγματικότητα είναι σκάφος, απογειώνεται από τον τελευταίο ζωντανό προπάτορα με προορισμό την Γη για να εξοντώσει την ανθρωπότητα. Ως λύση απελπισίας ο πιλότος του Prometheus σχεδιάζει να εμβολίσει το εξωγήινο σκάφος πρώτα όμως προειδοποιεί την Theron να την κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να σωθεί. Εκείνη καταφέρνει να μπει σε μια κάψουλα διάσωσης or something και να διαφύγει με τη ψυχή στο στόμα. Μετά όμως την σύγκρουση των δύο σκαφών το εξωγήινο, το οποίο έχει σχήμα ντόνατ, αρχίζει να κυλάει ανεξέλεγκτα κυνηγώντας  την Theron και την Elizabeth Saw. Tελικά η Saw καταφέρνει να σωθεί και η Theron πεθαίνει γιατί είναι ηλίθια. Το κόμικ http://penny-arcade.com/comic/2012/06/13 επεξηγεί παραστατικά πόσο γελοία είναι αυτή η σκηνή.

Συμπέρασμα: To να σώσεις έναν χαρακτήρα για να τον σκοτώσεις 2 λεπτά μετά είναι χαζό, δεν βγάζει νόημα και φαντάζομαι δεν είναι κινηματογραφικά σωστό. Επίσης, το στοίβασμα τόσων αποκαλύψεων, ανατροπών και σκηνών δράσης σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, συγκριτικά με το πρώτο μέρος, το μόνο που κάνει είναι να μπερδεύει περισσότερο, να χαλάει τη ροή της ταινίας και να εγείρει περισσότερα ερωτήματα τα οποία φυσικά δεν απαντώνται. Ένα καλό παράδειγμα είναι η απορία του "Γιατί οι εξωγήινοι μας άφησαν πρόσκληση να τους επισκεφτούμε ενώ θέλανε να μας εξαφανίσουν". Όσο για το τελικό ερώτημα του γιατί οι προπάτορες θέλανε να μας σκοτώσουν, ε καλά δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη φιλοσοφία. Οποιοσδήποτε εξωγήινος πολιτισμός που θα ερχόταν σε επαφή με την ανθρωπότητα, έστω και για 24 ώρες, θα ήθελε να την εξαφανίσει για το καλό του σύμπαντος.

Τελικό Συμπέρασμα: Η ταινία ακολουθώντας την τακτική του καρότου και του μαστιγίου χτίζει στο μυαλό του θεατή ερωτήματα τα οποία ΔΕΝ έχει σκοπό να εξηγήσει διότι ο μόνος λόγος που υπάρχουν είναι να κεντρίσουν ώστε να φέρουν περισσότερα εισιτήρια. Αν κάποιος δει τα credits της ταινίας θα παρατηρήσει ότι ένας από τους σεναριογράφους είναι ο David Lindelof. Ο τυπάς αυτός είναι υπεύθυνος για το ξόδεμα εκατοντάδων ωρών από τη ζωή μου σε προβολή και ανάλυση μιας συγκεκριμένης σειράς την οποία θα αναφέρω μόνο ως "shit-that-must-not-be-named". Δυστυχώς έπρεπε να φτάσω στην τελευταία σεζόν της εν λόγω σειράς για να καταλάβω την αλήθεια πίσω από όλο αυτό το σεναριογραφικό κατασκεύασμα που ακολουθούσα πιστά. Βλέποντας και την παραπάνω ταινία αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια "βιομηχανία παραγωγής ερωτήσεων" από τους σεναριογράφους του Hollywood, ερωτήσεων χωρίς τις ανάλογες εξηγήσεις, ώστε να κάνουν τις σειρές ή τις ταινίες τους να φαίνονται "μυστηριώδης", "βαθιές", "ψαγμένες" και ποιοτικά ανώτερες, ενώ στην πραγματικότητα απλά μαγειρεύουν δόλωμα για τον ανυποψίαστο θεατή που θα τσιμπήσει, θα κολλήσει και θα περιμένει υπομονετικά μέχρι το τέλος (μάταια) για να ικανοποιήσει την περιέργειά του. Δεν λέω φυσικά ότι οι ταινίες που έχουν ανοιχτά, αφηρημένα ή σουρεαλιστικά τέλη είναι του πούτσου (η Οδύσσεια του διαστήματος παραμένει το κορυφαίο sci fi έργο ever), αλλά όταν κάτι φαίνεται ότι είναι κατασκευασμένο ειδικά για να σε προσελκύσει και όχι για να προσθέσει κάτι στην ταινία τότε δεν υπάρχει περίπτωση να σού αφήσει ωραία αίσθηση στο τέλος.

BUUUUUUUUURN!

Highlights

• Χαρακτήρας όλα τα λεφτά: Παρότι ο ρόλος του είναι σπαστικός ο Fassbender δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία ως ανδροειδές David χτίζοντας έναν χαρακτήρα που κάνει πολύ ευδιάκριτη την διαφορά του από τους κανονικούς ανθρώπους και σε κάνει να νιώσεις το "ξένο" που έχει η συμπεριφορά του.
• Χαρακτήρας ΓΤΠ: Στην ταινία, ο σπασαρχίδας Fifield ο οποίος αποτελεί κινούμενο στερεότυπο, στην παραγωγή... DAVID LINDELOF.
• Ναι ΕΙΝΑΙ prequel του Alien
• Ναι έχει σκηνικά και αισθητική του Giger
• Η Noomi Rapace δεν φτάνει τον χαρακτήρα της Ripley ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι
• Ομολογουμένως πρωτότυπη η εμφάνιση των εξωγήινων προγόνων μας
• Δύσκολα την λες την ταινία "τρόμου". Δυστυχώς οι μέρες που μπορούσες να τρομάξεις το κοινό μόνο με ένα κλειστοφοβικό setting και μια λαστιχένια στολή alien έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. 
• Ο χαρακτήρας του γέρου Weyland αποτελείται από 30% Guy Pearce και 70% make-up
• Vagina snakes? Really?

Conclusion
Πάρε τα 4 Alien, δες τα όλα από 5 φορές (το 4ο προαιρετικά) και όταν βαρεθείς εντελώς δες και αυτό.

Fifty shades of Stupid - An Intervention

Γεια σας κορίτσια! Για όσες δεν ξέρουν τι είναι intervention, έτσι λένε στο Αμέρικα την μάζωξη συγγενών και φίλων στο σπίτι ενός ατόμου με κάποιο πρόβλημα εξάρτησης-πχ ναρκωτικά, τζόγος, σεξ, ποτό-με σκοπό να του εκφράσουν την ανησυχία τους και να τον πείσουν να ζητήσει βοήθεια/θεραπεία. So dear girls this is an Intervention

Αυτό το post απευθύνεται κυρίως στο γυναικείο κοινό και ειδικότερα στις fans του υπερεπιτυχημένου best seller Fifty Shades Of Gray. Σίγουρα δεν υπονοώ ότι πάσχεται από κάποιο είδος εξάρτησης και προφανώς γνωρίζω ότι δεν μου πέφτει κανένας λόγος για το συγκεκριμένο βιβλίο, αφενός διότι ανήκω στο ισχυρό (λέμε τώρα) φύλο και αφετέρου γιατί δεν συμπεριλαμβάνομαι στο ηλικιακό target group του (νοικοκυρές 30-60). Παρολαυτά όταν έμαθα για την ύπαρξη μιας νουβέλας (από το sport24 μάλιστα) η οποία είχε στοιχεία BDSM, κινηματογραφική μεταφορά στα σκαριά και προοριζόταν με μαθηματική ακρίβεια να γίνει το νέο Twilight, αποφάσισα να δω τι σκατά έχουν πια αυτά τα βιβλία και κολλάνε τα θηλυκά  σαν την μύγα μες στο μέλι. Φυσικά δεν είχα στο παρελθόν καμία επαφή με το συγκεκριμένο είδος... fiction και το μόνο σημείο αναφοράς που μπορούσα να θυμηθώ είναι 2 ώρες που κάποτε σπατάλησα μπροστά στο PC για να δω το πρώτο Twilight.

Προς το τέλος ευχόμουν να κάνει cameo εμφάνιση ο BLADE

Παρόλαυτα τα γούστα είναι υποκειμενικά και καθετί που βρίσκω εγώ ωραίο δεν είναι απαραίτητο να αρέσει στους υπόλοιπους και αντίστροφα. Με αυτό το σκεπτικό κατέβασα στο Kindle το Fifty Shades of Grey κυρίως από την περιέργεια να μάθω τι ακριβώς έχουν αυτά τα ρομάντζα του σήμερα και κάνουν τέτοια τρελή επιτυχία και τι επίδραση έχουν στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα (φυσικά λέω μαλακίες, για το σκληρό γαμήσι που πέφτει το κατέβασα). Η ανάγνωση του βιβλίου έφτασε μέχρι λίγο μετά την μέση, σημείο στο οποίο ο εγκέφαλος αρνήθηκε να προχωρήσει παρακάτω και το στομάχι απείλησε με προειδοπειητικές συσπάσεις. Και εδώ ακριβώς είναι ο λόγος αυτού του intervention, διότι η υποκειμενικότητα έχει και τα όριά της σε αντίθεση με την μαλακία που είναι απεριόριστη, ειδικά σε αυτό το βιβλίο. Ειλικρινά τώρα κορίτσια, 40 εκατομμύρια αντίτυπα? Τι σκατά δεν υπήρχαν άλλα βιβλία με παρόμοιο περιεχόμενο στην αγορά? Προσωπικά μια χαρά μου φαίνεται η θεματολογία του βιβλίου και βρίσκω πολύ έξυπνη την προοπτική μιας σχέσης BDSM σε ρομάντζο. Το θέμα είναι ότι η υλοποίηση της εν λόγω ιστορίας από την συγγραφέα E. L. James είναι απλά ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ!

Σίγουρα ως άντρας δεν έχω την ψυχολογία να δω το βιβλίο με το δικό σας μάτι , ωστόσο προσωπικά πιστεύω ότι όταν κάτι είναι πάρα πολύ άσχημο θα φαίνεται και στην πλειοψηφία άσχημο, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας κτλ (πχ το ολοκαύτωμα). Έτσι, και παρόλο που δεν μπορώ να πω πλήρη άποψη μιας και δεν το ολοκλήρωσα, θα προσπαθήσω να εκφράσω τη γνώμη μου για όσα διάβασα και δεν πρόλαβε ακόμα να διαγράψει ο εγκέφαλος μου από τη μνήμη.


Plot(?)
Όχι δεν θα κάτσω να παρουσιάσω αναλυτικά καμιά πλοκή. Εφόσον το όλο μυθιστόρημα ξεκίνησε ως ιστορία του fanfiction.net με ήρωες τους χαρακτήρες του Twilight, όλοι καταλαβαίνουν πάνω κάτω το γενικό outline της υπόθεσης. Γενικά μπορώ να αναφέρω ότι η ιστορία ακολουθεί την κλασική συνταγή: φτωχό κορίτσι ψάχνει αγόρι, πλούσιο αγόρι βρίσκει κορίτσι, πλούσιο αγόρι  πλακώνει στο ξύλο φτωχό κορίτσι στο κρεββάτι, φτωχό κορίτσι ερωτεύεται πλούσιο αγόρι. Στην περίπτωσή μας το φτωχό κορίτσι είναι η 22χρονη παρθένα φοιτήτρια Anastasia Steele (ήδη η πλοκή δεν βγάζει νόημα) και το πλούσιο αγόρι ο 27χρονος δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας με τα πικάντικα γούστα Christian Grey.


3 sides of stupid
Μέσα από τον κυκεώνα της απύθμενης βλακείας που περιέχει το (μισό τουλάχιστον) βιβλίο, κατάφερα να ξεχωρίσω τα 3 πράγματα που μου έσπασαν περισσότερο τα νεύρα και έκαναν τα μάτια μου να θέλουν να βγουν από την θέση τους. Αυτά είναι σε σειρά αύξουσας μαλακίας: η σχέση, ο "πρίγκηπας" και το βιβλίο.

Η σχέση: H περιβόητη πολυδιαφημισμένη καθαρά σεξουαλική σχέση υποταγής, μεταξύ της υποτακτικής φοιτήτριας και του αφέντη επιχειρηματία δεν είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω. Η έννοια "καθαρά σεξουαλική" πετιέται από το παράθυρο την στιγμή που σχεδόν αμέσως η γκόμενα γνωρίζει την μάνα (!!!!!) του αγοριού της, μιλάνε συνέχεια σαν ερωτευμενάκια στο τηλέφωνο και στα mails και οι σκηνές του σεξ δεν περιγράφουν τόσο πράξεις άγριου σεξ παρά πιο πολύ πράξεις έρωτα (τσάμπα το κατέβασα). Όσον αφορά το BDSM στοιχείο, το οποίο και καλά προκάλεσε αντιδράσεις, δεν είμαι ειδικός στον συγκεκριμένο τομέα αλλά όσες σκηνές είχαν στοιχεία σαδομαζοχισμού μου φάνηκαν αρκετά "νερωμένες" και σχετικά αδιάφορες, σαν ένα παρατεταμένο foreplay.

Ο "Πρίγκηπας": Και εδώ αρχίζει να πυκνώνει το σύννεφο της ηλιθιότητας... Οκ κορίτσια το ξέρουμε ότι, όπως και εμείς άλλο τόσο και εσείς έχετε τις φαντασιώσεις σας όσον αφορά το ιδανικό μέλος του αντίθετου φύλου και αυτές οι φαντασιώσεις δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ωστόσο ο πρωταγωνιστής κύριος Grey ξεφεύγει από τα όρια της απλής φαντασίωσης, περνάει μέσα από τη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού και φτάνει σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο κατοικεί μόνο αυτός και τα άτομα που ακόμα πιστεύουν ότι το DVD της Τζούλιας περιέχει προσωπικές στιγμές. Δεν με πιστεύετε? Παραθέτω την περιγραφή του χαρακτήρα: Ο Mr Grey λοιπόν είναι ένας 27χρονος αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος (προφανώς άνοιξε το μαγαζί στα 5 του όπως όλοι μας), ο οποίος εκτός από φιλάνθρωπος τυγχάνει να είναι και master στο πιάνο, να πιλοτάρει ελικόπτερα- αεροπλάνα- διαστημόπλοια και να παίζει σπορ μιας και έχει τέλειο κορμί μοντέλου και αγγελικό πρόσωπο. Αυτός ο τυπάς έχει και πολλά παιδικά τραύματα μέσα του επειδή είναι υιοθετημένος τα οποία τα εκφράζει μέσω της BDSM σεξουαλικής ζωής του και ΠΡΟΦΑΝΩΣ ψάχνει μια κοπέλα που θα βγάλει τον ευαίσθητο εαυτό του στην επιφάνεια και θα κάνει οικογένεια μαζί του. Για να καταλάβετε πόσο, όχι μόνο μη ρεαλιστική αλλά και ηλίθια είναι η δημιουργία ενός τέτοιου χαρακτήρα θα προσπαθήσω να περιγράψω την αντίστοιχη γυναικεία περίπτωση:

H Mrs Orange λοιπόν είναι μια ξανθιά λεπτή 25χρονη κοπέλα με ύψος 1.80 και χαρακτηριστικά μοντέλου. Τα μάτια της είναι γαλαζοπρασινομουσταρδή, το πρόσωπό της ένας συνδυασμός Liv Tyler, Natalie Portman και Έλενα Παπαρίζου και τα χείλια της Angelina Jolie. Στο σώμα-αντίγραφο Naomi Capbell έχει 3 στητά βυζιά με πάντα σκληρές και καβλωμένες ρώγες και έχει άλλα 2 βυζιά στην πλάτη. Εργάζεται το πρωί ως μοντέλο και το απόγευμα ως σεξολόγος. Τα ενδιαφέροντά της περιλαμβάνουν το σεξ, την μαγειρική, το Champions League, το σεξ, το καθάρισμα, τα video games, τους ερωτικούς πειραματισμούς και το σεξ. Επίσης είναι αλλεργική στο ύφασμα και έτσι περνάει τον περισσότερο χρόνο της γυμνή. Παρά το αυστηρό πρόσωπο που δείχνει στον κόσμο, μέσα της νιώθει ευαίσθητη και ανασφαλής και περιμένει τον άνδρα για τον οποίο θα παρατήσει τα πάντα και θα αφοσιωθεί στην κάθε του επιθυμία.

Καλλιτεχνική προσέγγιση της Mrs Orange

My point is όταν φτιάχνεις έναν χαρακτήρα και μια υπόθεση που κάνει το Pretty Woman να φαίνεται ντοκιμαντέρ, τότε άλλαξε το είδος του έργου σου από romantic fiction σε sience fiction.


Το Βιβλίο: Το γράψιμο φυσικά! Η ίδια η φυσική υπόσταση του διηγήματος είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά του. Ανεξάρτητα υπόθεσης, νοημάτων και χαρακτήρων ο τρόπος που γράφει η συγγραφέας είναι παιδικός. Προς θεού δεν λέω ότι εγώ αυτή τη στιγμή γράφω καλύτερα, αλλά εγώ δεν γράφω  κανένα βιβλίο (ίσως να έπρεπε να εκδώσω τις περιπέτειες της κυρίας Orange). Χωρίς υπερβολές το 50 shades of Grey είναι το πιο κακογραμμένο βιβλίο που έχω διαβάσει (μιλάω πάντα για την αγγλική έκδοση) και έχει μερικούς από τους πιο ηλίθιους, αστείους και cheesy διαλόγους στη ιστορία του μέσου. Αυτό το γράψιμο είναι τυπικό για ιστορίες τύπου fanfiction (όπου γράφουν κυρίως έφηβες) αλλά όταν πας να κάνεις την μετάβαση σε ένα μέσο που έχουν γραφτεί τόσα αριστουργήματα, τότε απλά δεν το εκδίδεις το γαμημένο.  Ένα από τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα είναι η επανάληψη των φράσεων "oh my!" και "Jeez" σε κάθε 5 γραμμές. Ακολουθούν μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα του βιβλίου.

Drawing up my knees, i fold in on myself. I want to make myself as small as possible. Perhaps this nonsensical pain will be smaller, the smaller i am.

“Miss Steele, you are not just a pretty face. You’ve had six orgasms so far and all of them belong to me.”

"What, Christian?" i snap irritably after he says - nothing. I just want to go. I need to take my fragile, wounded pride away and somehow nurse it back to health.

 “Hmm… he’s soft and hard at once, like steel encased in velvet, and surprisingly tasty…”

I want you to become well acquainted, on first name terms if you will, with my favorite and most cherished part of my body. I’m very attached to this. (Μιλάει για τον πούτσο του)

Conclusion
Ουφ.. δεν έμεινε κάτι να πω για συμπέρασμα. Η ιστορία δεν βγάζει νόημα, οι χαρακτήρες δεν βγάζουν νόημα και η επιτυχία του βιβλίου δεν βγάζει νόημα. Παρόλο που υπόσχεται γραφικές σκηνές σεξ και ταμπού θεματολογία στο τέλος δεν ικανοποιεί και μην πω ότι προμοτάρει κιόλας ένα συντηρητικό μοτίβο.  Είναι προφανές ότι η συγγραφέας- με την οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα και την πάω πολύ που άδραξε την ευκαιρία- αποτύπωσε στο χαρτί τις σεξουαλικές της φαντασιώσεις (όπως στο Twilight) και αυτό με τη βοήθεια έξυπνου viral marketing έκανε μια χαρά την δουλεία του. Έτσι, κλείνω το Intervention απλά λέγοντας ότι εάν αγαπητά κορίτσια δίνεται λεφτά για τέτοια βιβλία, τότε οι εκδότες θα συνεχίσουν να σας τα σερβίρουν κάθε χρόνο και σε ακόμα χειρότερη ποιότητα (δεν ξέρω εάν υπάρχει πιο πάτος).  Τώρα εάν μου επιτρέπεται πάω να συνεχίσω την συγγραφή των περιπετειών της Mrs Orange με τίτλο "69 types of Orange juice".

P.S.: Μια πολύ καλή ταινία με παρόμοια θεματολογία είναι η Γραμματέας